Ik ben het niet helemaal eens met de mening die hierboven. In mijn ogen is het 'aangenamer maken van de cellen' gelijk aan het 'aangenamer maken van het leven in de gevangenis.' Baby's en kinderen treffen inderdaad geen schuld, maar hun moeder wel. Het is inderdaad erg dat ze hun eerste jaren in een cel moeten doorbrengen, maar het is wetenschappelijk bewezen dat ze zich hier toch niets meer van herinneren. Mijn woorden komen harder over dan ik bedoel, want ik begrijp dat het ‘ethisch’ niet verantwoord is om de kinderen zonder ontplooiingsmogelijkheden in een cel achter te laten. Toch heeft de moeder een fout gemaakt waardoor ze in deze situatie terecht is gekomen. Zou een betere oplossing dan niet zijn om het kind in een veilige omgeving te steken waar het wordt aangemoedigd de juiste beslissingen te maken en waar het kansen krijgt om een goed en gezond leven te leiden? Ik zeg niet dat men het kind af moet pakken van de moeder, maar in mijn ogen is dit een betere oplossing. Ook wordt er gesproken over speciale ruimtes voor kinderen die hun gedetermineerde ouder(s) willen gaan opzoeken. Dit vind ik al een beter project. Het is inderdaad hard voor een kind om hun ouder in deze ongewone situatie te zien. Maar toch ben ik er ergens van overtuigd dat men niet al het ‘gevangenis gevoel’ weg mag werken. Ik vind dat de omstandigheden zo moeten blijven dat een kind beseft dat zijn of haar ouder wel degelijk opgesloten zit. Ook zegt mijn gevoel dat er aan deze projecten een prijskaartje gaat hangen en we weten allemaal wie dit gaat mogen sponseren…