Ik wilde toch even reageren op wat Michael hierboven heeft vermeld. Bij sommige jongeren is het misschien inderdaad zichtbaar (in kleine mate), maar echt niet bij allemaal zelfs bij de meesten niet. De zoon van een collega van mijn vader heeft zelfmoord gepleegd. Zijn ouders zagen dit helemaal niet aankomen. Het enige waaraan zij dit hadden kunnen merken is omdat hij 's morgens nog langs het bed van zijn mama is gegaan voordat hij naar school vertrok. Dit deed hij anders nooit. Voor de rest was er aan deze jongere niets te merken. Een goede vriend van mijn broer heeft vorig jaar ook zelfmoord gepleegd. Mijn broer heeft dit helemaal niet zien aankomen. De vorige avond waren ze nog samen op een feestje onnozel aan het doen. Volgens mij is het heel moeilijk om te weten wat er in deze jongeren omgaat. Het is echt niet vanzelfsprekend om te weten welke jongere dit gaat doen. De twee jongeren die zelfmoord hebben gepleegd, die mijn gezin kende, waren heel uiteenlopend. De vriend van mijn broer was een heel open iemand. Hij had veel vrienden. De andere jongere was een stiller type. Het is ook niet zo dat het enkel stille jongere zijn.

Ik vind het heel onrustwekkend dat jongeren met deze gedachte spelen. Wij zouden hier als leerkrachten moeten proberen om een vertrouwenspersoon te zijn en proberen om dit op te merken, maar dit is zo eenvoudig niet. De meeste personen/jongeren die er echt aan denken, laten dit niet uitschijnen. Zij vertellen misschien enkele dingen waaraan je achteraf iets kan afleiden. Maar voorkomen is niet vanzelfsprekend. Ik weet ook niet of het voldoende is om hier rond enkele lessen te geven. Misschien moeten we het probleem wel op een grotere manier trachten aan te pakken? Al is natuurlijk in de les er over durven praten al een begin.