Dit artikel sluit eigenlijk perfect aan bij één van de krantenkoppen van een aantal weken geleden: Steeds meer jongeren (langer) aan antidepressiva. Net zoals Carmen vind ik deze koppen, vaststellingen en cijfers heel zorgwekkend. Niet enkel als jongere, maar ook als toekomstig leerkracht en opvoeder begin je jezelf vaak af te vragen hoe het zover is kunnen komen met die jongeren. Natuurlijk schuif ik de schuld wel een deel op de maatschappij die teveel drukt legt op de schouders van deze mini-volwassenen. Daarnaast zijn de problemen die een tiener ervaart op die moment het einde van de wereld voor die persoon. Zij hebben nog te weinig ervaring om dit te kunnn relativeren en kaderen in hun leven. Het is logisch dat zij het vaak moeilijk hebben, daaruit volgen vaak zelfmoordgedachten tot zelfmoordneigingen en -pogingen. Dit laatste is een logisch gevolg, maar daarom niet gezond! Je moet al heel wat stappen hebben doorlopen om die gedachten nog maar te hebben in je hoofd, laat staan om pogingen te ondernemen. Ik stel mezelf dan op een kritische manier de vraag hoe het komt dat niemand dit ziet en/of dat er niemand is die ingrijpt? Vaak proberen deze jongeren dit ook voldoende te verbergen, maar zoiets blijft in mijn ogen absoluut niet onopgemerkt! Als leraar vind ik dan ook dat wij een belangrijke taak hebben om het groeiende aspect van opvoeden meer dan eens serieus te nemen en ook een begeleider te zijn voor deze leerlingen/jongeren!