Vandaag kreeg ik een mail die me deed glimlachen. Ik dacht: ik ga de verzender ervan helpen. Maar bij tweede lezing was ik verontwaardigd. Ik dacht: stik! Ik begon me zorgen te maken over de toekomst van de mensheid.


De titel van de mail was: ‘Uw roman De heerlijkheid van Julia. ’ De vele tik- en schrijffouten heb ik er voor het gemak even uitgehaald.

‘Beste Oscar, Zou u misschien op deze vragen een antwoord kunnen geven want die kan ik nergens vinden op internet: 1: hoe is de opbouw? (motto, opdracht, indeling, soort begin en soort einde, vertelvolgorde, aantal verhaallijnen) 2: personages? (naam, leeftijd, uiterlijk, karakter, beroep, relaties, probleem, karakterontwikkeling, typering = round character/flat character) 3: perspectief en verteller? (vertelwijze en effect ervan op lezen/verhaal) 4: ruimte (ruimtebeschrijving en functie ruimte/ruimtewerking/ symbolische betekenis) 5: tijd? (historische tijd, verteltijd, chronologie en relevantie/effect ervan) Wilt u me hierop antwoorden. Want ik heb dit nl. morgen nodig. En ik kon het nergens op internet vinden. Ook al heb ik het boek gelezen het blijft moeilijk. Mvg.’

Ik houd van jonge mensen die lef hebben en hun nek uitsteken, maar deze mail getuigt van een zorgwekkende ongevoeligheid. Hoe durf je de schrijver van een roman die je voor je boekenlijst moet lezen, te vragen om die hele roman voor jou te analyseren. Hoe durf je een antwoord per omgaande te verlangen. De vragen beantwoorden zou zelfs mij een halve dag kosten. Hoe durf je een mail te sturen en te ondertekenen met een afkorting. Mvg betekent zoiets als: ik wil zo min mogelijk tijd aan u verliezen.

Hoe fijn was het om vroeger – lang voor het internet bestond – in de bibliotheek opzoekingswerk te doen en een eigen verslag te schrijven. Terwijl je ermee bezig was, leerde je meer over het leven en over jezelf. Mijn leraren brachten me liefde voor literatuur en respect voor schrijvers bij. We hielden zorgvuldig knipselmappen over hen bij. Misschien stuurde je op een dag een handgeschreven brief naar een schrijver via zijn uitgeverij. Het was magisch om een briefje terug te krijgen.

De internetgeneratie wil geen tijd meer investeren. Alles moet meteen gebeuren of niet. De wereld is daar om te gebruiken, niet om erin te investeren. Kennis hoef je niet te hebben, want alles staat op het net. Aandacht geven liever niet, wel graag aandacht krijgen. Dat levert beslist geen betere mensen op. Wel egoïsten, gemakzuchtigen, die zich verbergen achter hun bles.

Ik krijg vaak aardige mails van scholieren en studenten die me vragen stellen over mijn romans. Een korte en duidelijke vraag beantwoord ik met plezier. Maar sinds ik een keer een dag heb doorgebracht met, via mail, twee meisjes uit de brand te helpen die een werkstuk over mij moesten maken en die me voor mijn moeite nooit hebben bedankt, zelfs niet met een afkorting, ben ik op mijn hoede.

Laatst stonden er vier studentes in mijn tuin. Ze moesten voor het vak ‘hedendaagse architectuur’ een verslag schrijven over mijn huis, dat een beschermd monument is. Hun leraar had gezegd dat ze de ruimtes binnenin moesten beschrijven. Ze wilden NU naar binnen, het zou ongeveer drie uur duren. Ik stelde voor een afspraak te maken op een andere dag, maar het moest vandaag, want het moest morgen worden ingeleverd. Pardon? Ik heb ze mijn nummer gegeven en niets meer van hen gehoord.

Gerard Reve heeft ooit tegen mij gezegd dat jonge mensen namaakmensen zijn. Ik vond dat typisch een opmerking van een knorrige oude man. Maar ik heb stilaan de indruk dat veel jongeren een dimensie missen. Empathisch vermogen. Aandacht. Geduld. Doorzettingsvermogen. Wérkelijke interesse.

Natuurlijk weet ik dat ik niet iedereen over één kam mag scheren, en kan ik argumenten bedenken waarom ze zo zijn. Ze hebben zo weinig tijd. Ze moeten zoveel. Er komt zoveel informatie op hen af dat ze niet weten waar eerst. Bullshit! De vrijheid die internet hen heeft beloofd, heeft hen verward gemaakt. Sociaal onbeholpen. Onzelfstandig. Egoïstisch en eenzaam.

De mail van de jongeman die hierboven integraal is overgenomen, heb ik natuurlijk niet beantwoord. Ik hoop dat hij er tot op het laatste moment van zal blijven uitgaan dat hij de antwoorden op zijn vragen op een elektronisch dienblaadje krijgt aangereikt. Ik hoop dat hij mij zal vervloeken op het moment dat zijn deadline verstrijkt. ‘De schrijver is een vuile egoïst!’

Bron: DSonline

Ik denk dat dit artikel de nagel op de kop is: grenzen, normen en waarden vervagen. Ik moest ook onmiddellijk denken aan onze presentatie over 'opvoeding'. Ouders staan altijd klaar voor hun kinderen, ze moeten maar aan iets denken en het is er omdat ouders het te goed willen doen. Omdat ze het zo gewoon zijn van thuis uit, denken ze dat iedereen voor hen zal springen als ze iets nodig hebben. Waarschijnlijk begrijpt de schrijver van de brief ook niet waarom hij geen antwoord krijgt. Zoals de auteur aanhaalt "weet ik dat ik niet iedereen over één kam mag scheren" maar ik denk toch dat dit een tendens is. Ik vind het goed van de leerkracht dat zij vragen stelt waarbij ze moeten nadenken en geen vragen waarop de antwoorden gewoon van het internet te plukken zijn.