De relevantie van dit onderwerp moet ik niet verduidelijken. Ik denk dat het vanzelfsprekend is dat wij als toekomstige leerkrachten zo goed mogelijk onze zorgende functie moeten uitvoeren. Onder het begrip zorg hoort dus ook dit artikel in verband met zelfdoding. Jongeren met de gedachten van zelfdoding vragen om een specifieke zorg en het kan zijn dat we hier in de toekomst mee te maken kunnen hebben. Laten we hopen van niet, maar het kan!
Eerlijk gezegd kan ik mezelf moeilijk inbeelden hoe je jezelf nu van het leven kan ontnemen. Daarom vind ik dit echt wel een moeilijk onderwerp en zeker om mogelijke oplossingen te bieden. Zoals de steun de dag van vandaag er is vind ik die wel goed. Maar waarom blijven er dan inderdaad zoveel zelfdodingen, en niet alleen bij jongeren? Ik denk dat het vooral belangrijk is dat de jongeren thuis terecht kunnen bij hun ouders voor alles wat ze meemaken in hun leven. Ik denk dat van bij de geboorte de ouders een opvoeding moeten realiseren van veiligheid waar hun kinderen voor alles terecht kunnen. Op die manier denk ik dat je een soort bufferzone creëert voor zelfdoding bij jongeren. Want praten helpt! En niet alleen praten met je ouders, maar ook met vrienden, psychiaters, op het internet,...