Er betaalt altijd iemand


Als de verzekeringssector gevraagd wordt om een goede 200 miljoen in de Schatkist te storten en er komt daarover geen storm van protest, dan kan dat maar twee dingen betekenen. Ofwel gaat het niet om geld van de verzekeraars en kunnen ze het op hun klanten verhalen. Ofwel heeft de regering hen met iets anders bedreigd, waarbij vergeleken deze inlevering minder hard aankomt. Eender hoe maakt de tersluikse beslissing van de federale regering om een deel van de eindbelasting op pensioenspaarverzekeringen vervroegd te innen duidelijk dat men bezig is de bodem van de pot af te schrapen.

Eenmalige maatregelen zitten er in vrijwel alle begrotingen. Het is niet per definitie fout om te redeneren zoals minister van Financiën Steven Vanackere: de tijden zijn slecht, de groei is stilgevallen, laten we het tekort dichtfietsen door een ingreep die niet nog meer weegt op de economie en toch meteen geld opbrengt. Maar het is één zaak om inkomsten te halen uit operaties die je maar een keer kunt doen. Iets heel anders is om inkomsten te innen die je maar een keer kunt doen en die bovendien de belastbare basis in volgende jaren aantasten.

Om die reden is het bedenkelijk om al te gemakkelijk over te gaan tot de verkoop van gebouwen of andere activa en die vervolgens terug te huren – de zogenaamde sale-and-lease-backoperaties. Ze zadelen volgende begrotingen vaak op met kosten die, samengeteld, soms de inkomsten van de verkoop tenietdoen.

Met de gedeeltelijke vervroegde inning van de eindbelasting op pensioenverzekeringen doet deze regering iets gelijkaardigs. Ze laat de verzekeraars bedragen die pas over jaren verschuldigd zijn, namelijk als de pensioenspaarders zestig worden, nu al overschrijven. De regeringen die hun begroting opstellen op het moment dat al die mensen werkelijk zestig jaar zijn, zullen die sommen niet meer kunnen opeisen. Het is een vestzak-broekzakoperatie, maar dan een waarbij het vest en de broek niet door dezelfde persoon worden gedragen. Zoiets noem je normaal gezien diefstal, of anders toch minstens onteigening.

Het is duidelijk dat er slechts een overweging gold: het geld moet er nú komen, liefst zonder dat één burger het gevoel krijgt daar nú voor te moeten opdraaien. Maar er bestaat niet zoiets als een gratis lunch. Er betaalt altijd iemand. Een knagend gevoel zegt dat het niet de verzekeraars zullen zijn. Zij dragen wel de financieringskosten, maar bij de huidige lage rente is dat niet zoveel. En wie twijfelt eraan dat zelfs die kostprijs wel in een of andere vorm aan de klant zal worden doorgerekend?

De echte betaler is de belastingbetaler van later. Die zal door deze of volgende regeringen zeker op een of andere manier worden aangesproken om de gaten te vullen die zijn gevallen doordat deze regering zich iets toe-eigent wat haar niet toekomt.


DS, 04-10-2012 (Bart Sturtewagen)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB