De cijfers liggen hoog maar zullen weinigen verwonderen. Mensen worden voortdurend opgezadeld met foto's en beelden van fotomodellen, filmsterren, zangers en zangeressen. Dat er eerst een halve dag aan die modellen gewerkt is vooraleer ze voor de lens gehaald werden en dat daarna de foto's ook nog eens bewerkt werden om elke oneffenheid weg te gommen, wordt nergens vermeld. Natuurlijk wil men het liefst van al deze illusie niet doorprikken, want zo blijft de kassa rinkelen. De boekjes blijven verkopen, want wie wil zich nu vergapen aan een poster met een model met een buik, hangborsten en cellulitisbillen? Het is de boodschap om de onrealistische beelden en foto's de hemel in te prijzen (en die mensen nog tonnen te laten verdienen ook), zodat iedereen gelooft dat dit 'ideaalbeeld' ook voor hen binnen handbereik ligt. En voilà, het antwoord daarop zijn de schoonheidsklinieken die als paddestoelen uit de grond rijzen. Het zou goed zijn als chirurgen zouden weigeren om schoonheidsoperaties uit te voeren bij jongeren. Vroeger droomden meisjes van 16 jaar van hun eerste bromfiets, nu vragen ze een paar nepborsten voor hun 18de verjaardag. En dat er dan nog ouders zijn ook die deze wens inwilligen! Vroeger speelden wij met Barbie en Ken, nu wil iedereen Barbie of Ken zijn. Het is de verpakking die telt. In China is het al zo ver gekomen dat vrouwen plastische chirurgie ondergaan om aan een job te geraken. Ze mogen dan al een diploma hebben van betekenis, als ze de typisch Aziatische looks hebben, dan worden ze opzij geschoven voor concurrenten die bijgewerkt zijn aan de ogen, de kin, de neus en de wangen.
Ook bij ons is het niet denkbeeldig dat je vooral 'mooi' moet zijn om de job van je leven te vinden. Zolang men dit idee blijft voeden, zullen er meisjes en jongens zijn die zich ongelukkig voelen met wat ze van moeder natuur hebben meegekregen.