Wat ik in de eerste plaats graag zou willen zien, is dat er een onderwijsminister komt die kennis van zaken heeft, iemand die jarenlang in het onderwijs heeft gestaan, iemand die weet waar de knelpunten liggen in ons onderwijssysteem. Ik heb niets tegen de persoon Pascal Smet, maar hou steeds mijn hart vast wanneer ik hoor van zijn nieuwste wilde plannen. Ik zou hem de vraag willen stellen of hij zijn huis met de grond laat gelijk maken wanneer hij zijn badkamer wil moderniseren, want dat is wat hij nu wil doen met ons onderwijs. Het heeft veel weg van een 'hocus pocus en alles is weg'. In deze onzekere tijden hebben we meer dan ooit nood aan wat stabiliteit. Al jaren wordt er gepredikt dat ons onderwijs tot het beste van de wereld behoort. Een reden dus om de koers drastisch te wijzigen? Stilstaan is achteruitgaan, moet er eentje gedacht hebben.

Ik kan mij vinden in de redenering dat we zoveel mogelijk het watervaleffect moeten uitsluiten, maar dat wil niet zeggen dat jongeren geen 'foute' keuze mogen maken. Met het afschaffen van het B-attest gaan we de druk op die jonge schouders nog wat verhogen, want er is eigenlijk geen weg meer terug. Het is dan wit of zwart, grijs bestaat niet meer. De leerlingen die straks naar huis gaan met een B-attest kunnen zelf de keuze maken om al dan niet iets anders te proberen dat hen beter ligt of hun jaar opnieuw te doen. In de toekomst moeten die kinderen bissen. Is dat de manier om hen meer zin te doen krijgen in schoolgaan?

Ik heb geen glazen bol, maar ik durf voorzichtig te voorspellen dat er binnenkort nog een aantal meer spijbelaars zullen zijn. Schoolmoeheid zal stilaan maar zeker zijn plaatsje verwerven naast de categorieën ADHD, ADD, dyslexie, hoogsensitiviteit, ASS, enz. De etiketjes kunnen al gedrukt worden.