actualiteitsforums - Enkele post bekijken

Verbannen (bis)

Bart De Wever

In De zevende dagstelde de burgemeester van Mechelen, Bart Somers, in een debat over Sharia4Belgium dat het natuurlijk niet mogelijk is om de nationaliteit te ontnemen van mensen die hier geboren zijn. Niemand sprak hem tegen. Nochtans is niets minder waar. Na de Tweede Wereldoorlog werd op basis van de Besluitwet van 6mei 1944 de Belgische nationaliteit van niet minder dan 3.165 collaborateurs vervallen verklaard. Slechts een tiende van hen zou die later terugkrijgen. Nog veel meer mensen werden via de repressie ontzet uit hun burgerlijke en politieke rechten.

In extreme omstandigheden wordt het dus legitiem geacht om iemand uit de res publica te verwijderen. Die mogelijkheid is zelfs onlosmakelijk verbonden met het ontstaan van de democratie. Toen de Atheners onder impuls van Clisthenes aan het einde van de 6de eeuw voor Christus de democratie installeerden, zorgden ze er wel voor dat het burgerschap dat toegang gaf tot machtsdeelname beperkt werd tot de echte Atheners. Erbij komen was haast onmogelijk. De mogelijkheid om eruit te vliegen werd daarentegen van meet af aan voorzien. Om zich te verdedigen tegen demagogen en would-be tirannen voerde Clisthenes het ostracisme of schervengerecht in. Als er voldoende stemmen werden uitgebracht tegen iemand – door diens naam te krassen in de scherf van een amfora – dan werd die voor tien jaar uit Athene verbannen.

Een bijzondere motivatie was daarvoor niet eens nodig. Zo ging een ongeletterde oude Athener ooit met zijn scherf naar Aristides de Rechtvaardige, die hij duidelijk niet kende, en vroeg hem of hij de naam Aristides op de scherf wilde krassen. Toen Aristides vroeg waarom hij Aristides dan wel geostraceerd wilde zien, antwoordde de ouderling dat hij eigenlijk niks tegen die Aristides had, maar dat hij het niet kon hebben dat ze hem ‘de Rechtvaardige' noemden. In het oude Athene was dus niemand veilig voor het ostracisme.

Gelukkig springen we vandaag niet meer zo lichtzinnig om met burgerschap. Getuige daarvan het feit dat de wettelijke procedure om iemand die de Belgische nationaliteit verkregen heeft daarvan opnieuw te beroven nog maar zeven keer is opgestart. Om iemand uit de res publica te zetten – zeker als die het lidmaatschap door geboorte heeft – moet je een ernstige motivatie hebben. In 1919 stelde het Amerikaanse Hooggerechtshof dat de vrijheid van meningsuiting alleen kon worden ingeperkt in het geval van een clear and present danger. In 1969 werd dat verfijnd tot het principe van imminent lawless action. Iemands burgerrechten mogen worden beknot als de dreiging van geweld veroorzaakt door die burger zowel imminent als waarschijnlijk is. Dit principe kan worden ingezet tegen iedereen die zijn burgerschap misbruikt om aan te zetten tot daden van haat en geweld. Los van de vraag of de betrokkene de nationaliteit door geboorte verkregen heeft en of hij/zij er nog een andere nationaliteit op nahoudt waarop kan worden teruggevallen. De beslissing hierover kan het best worden toevertrouwd aan de rechterlijke macht. Want iedere burger verdient bescherming tegen de waan van de dag die de publieke opinie en de politieke overheid tegen hem/haar kan keren.

Het staat eenieder wel vrij te speculeren welk oordeel er in het kader van zo'n procedure tegen de voorman van Sharia4Belgium geveld zou worden. Hoewel hij pas op zijn vijftiende de nationaliteit verkreeg, is deze man zeker geen importprobleem. Hij groeide op in Boom in een crimineel milieu. De pamperfilosofie van de lokale SP.A gaf hem desondanks de kans voorzitter te worden van een gesubsidieerde vereniging om allochtone hangjongeren van straat te houden. Het zou het begin worden van zijn carrière als haatprediker. Een straathoekwerker die hem al vroeg doorhad, werd genegeerd en nam gedesillusioneerd ontslag. Pas toen een vrouwelijke SP.A-schepen bij een bezoek aan het jeugdhuis werd uitgescholden voor hoer en de deur werd gewezen, drong het besef door dat de man een gevaarlijke extremist was geworden.

De vrijheden van onze democratie, alsook de gulheid van onze sociale zekerheid, worden door hem aangewend om onze samenleving aan te vallen. Inmiddels heeft hij op die manier veertien veroordelingen voor de politierechtbank en vier voor de correctionele rechtbank verzameld. In Marokko wacht nog een celstraf wegens drugshandel. Samen met zijn – helaas reeds opgevolgde – oproepen tot geweld, zijn er dus redenen genoeg om aan een rechtbank snel de mogelijkheden te geven om de volgende vraag te beantwoorden: is het niet hoog tijd om de naam ‘Fouad Belkacem' in de scherven te krassen?

DS, 12-06-2012 (Bart De Wever)