Mijn grootmoeder is onlangs overleden en toen ik over mijn herinneringen ging terwijl ik de teksten voor de begrafenis schreef was één daarvan de herinnering van haar verhalen over de oorlog.
Toen ik in het 6de leerjaar zat is zij naar school gekomen om er over te vertellen. Iedereen hing aan haar lippen en ik zat daar zo trots tussen mijn medeleerlingen.
Die verhalen zal ik nooit vergeten, maar ik zal ze nooit kunnen vertellen zoals zij dat deed.
Ik denk dat door haar mijn interesse voor de oorlog zo groot is.

Ik heb dus onlangs er ook aan gedacht dat die persoonlijke herinneringen over de oorlog deels met haar gestorven zijn. Ik ken ze en kan ze doorvertellen maar dat zal nooit hetzelfde zijn. Het is net zoals je les kan geven over AIDS maar als er iemand komt die zelf AIDS of HIV heeft zal het veel meer impact hebben.
Jammer dat ze herinneringen nog niet uit je hoofd kunnen en halen en op film zetten.
Ik ben blij dat er toch mensen bezig zijn om zoveel mogelijk nu nog vast te leggen, nu het nog kan.