In onze maatschappij is er inderdaad meer nood aan psychiatrische hulpverlening. Vroeger werd een psychische problematiek meestal binnen de familie opgevangen maar nu staan we er steeds meer alleen voor. Er is minder samenhorigheid in onze "samen"leving en jongeren ervaren veel meer druk,stress,faalangst,... Volgens mij zijn dit allemaal factoren van de grotere vraag naar hulpverlening. Het zou ideaal zijn om de oorzaak aan te pakken maar dat lijkt me in deze situatie geen optie, toch zeker niet op grote schaal.
Het lijkt me van groot belang dat de zorg voor jongeren optimaal verzorgd wordt. Hoe sneller de problematiek aangepakt kan worden des te meer kans hebben ze om een gelukkig leven tegemoet te gaan. Mensen die eerst jarenlang met een psychische problematiek rondlopen hebben vaak al veel kansen en jaren verloren. Snel ingrijpen lijkt me van groot belang, zeker bij jongeren. Maar niet té snel. Ik ben absoluut geen voorstander van het etiketteren van ieder kind. We moeten niet allemaal hetzelfde zijn. Kinderen moeten niet onmiddellijk naar een psycholoog als ze net iets vaker naar buiten kijken dan het gemiddeld kind. Maar ik denk wel dat eenmaal er echt een probleem vastgesteld is, hulp niet te lang op zich mag laten wachten. Een half jaar thuis zitten, wachtend op je hulp, is echt geen positief iets. De persoon verliest niet enkel tijd maar zijn/haar situatie kan ook enorm verslechteren gedurende zo'n wachttijd. Zeker wanneer het jongeren zijn, is dit zeer problematisch want gedurende die tijd zijn ze vaak niet in staat om de lessen (deftig) bij te wonen wat dus ook resulteert in een achterstand op school. Ik ben een voorstander van het beter uitbouwen van de crisisopvang. Iemand die het echt niet meer ziet zitten en een gevaar is voor zichzelf, moet je niet op een wachtlijst zitten, die persoon moet onmiddellijk hulp krijgen. Zelfdoding op zich is verschrikkelijk; al kan ik er soms wel inkomen wanneer je al jarenlang intensief aan je problemen hebt gewerkt en je niet vooruit geraakt. Maar wanneer een tiener uit het leven stapt, breekt dat echt mijn hart. Ik heb het meermaals weten gebeuren in mijn omgeving en meestal ging het om jongeren die - volgens mij - echt wel geholpen hadden kunnen worden.