Laatst, met het busongeval in Zwitserland, heb ik me blauw geërgerd aan de media-aandacht.
De ouders hadden net het verschrikkelijke nieuws gehoord. Er was een kans dat hun zoon of dochter er niet meer was. Iets erger bestaat er niet voor een ouder.
Maar nog geen twee minuten later kregen ze al een microfoon onder hun neus geduwd. "Een kleine reactie op dit verschrikkelijk nieuws, alstublieft." Dit is ronduit cynisch, niet?
Begrijp me vooral niet verkeerd, ik vind al deze drama's verschrikkelijk. Maar laat deze mensen in alle rust en stilte rouwen, met de mensen die hun nauw aan het hart liggen. Gaat het voor de ouders minder erg worden als ze van een onbekende uit Hupeldepup steun krijgen? Ik denk het niet! Wat kunnen wij meer zeggen dan zij al weten? De gewone mens op de straat kan wel zeggen: "Ik vind dit hele voorval erg voor jullie. Ik wil mijn steun betuigen." Maar weten deze mensen echt wat de ouders meemaken? Weten ze wat de ouders missen? Die mensen missen geen meisje dat elke morgen met een lach opstaat. Ze missen geen drukke zoon, die vorige week nog de ster van het voetbal veld was.

Verder leeft heel het land mee met deze mensen die hun kind verloren. De koning komt op bezoek en veel trilalaatjes en trilalietjes. En wat met de mensen die ook hun kind zijn verloren in minder spectaculaire omstandigheden? Waarom krijgen deze mensen geen steun van de koning? Waarom wordt hun kind niet uitgebreid besproken in alle journalen?

Mijn mening is dan ook dat de media feiten mag weergeven, maar geen mensen onnodig lastigvallen. Met deze feiten zullen ze ook wel geld verdienen. Ze hoeven daarom toch niet alle leed van de betrokken mensen in hun uitzending uitsmeren?
Media, laat mensen met pijn met rust en geef juiste feiten weer!