actualiteitsforums - Enkele post bekijken

A man after midnight

‘Ik had gewoon niet door hoe dit mijn leven zou veranderen. In de zomer ging het nog wel, toen werkte hij van negen tot zeven. Maar toen al begon het veranderingsproces. Hij begon grappen te maken over de echtgenotes van collega's en hoeveel geld die uitgaven. Hoe de vriendin van een collega op haar verjaardag tot vier uur 'snachts op hem had zitten wachten. Langzaam begon het mij te dagen: dit zijn hints over hoe het gaat worden tussen ons. En toen begon zijn werk deze herfst echt en moest hij werken tot middernacht, iedere dag opnieuw. Waanzinnig hoe snel je je daarop instelt. Als hij nu eens een keertje klaar is om tien uur 'savonds, denk ik al: wow, niet slecht.'

Dit komt uit een interview met een vrouw van begin de twintig die ik Nur ga noemen. Ze leek me een opgewekt type, arbeidersklasse, net afgestudeerd en van Zuidoost-Aziatische afkomst. Nur had me een mail gestuurd om te vertellen dat ze mijn blog las om beter te begrijpen wat er met haar vriendje aan de hand was, nu hij bij een grote zakenbank werkte.

Wat van zo'n verhaal te maken? Je kunt zeggen: dit is één kant van één relatie. Maar te veel mensen reageerden op dit interview: ze hadden precies hetzelfde meegemaakt. En te veel insiders lieten desgevraagd weten dat je inderdaad tijdens de eerste zes jaar bij een zakenbank eigenlijk geen vriendschappen kunt hebben, laat staan een relatie. Aangezien deze twintigers over vijftien jaar de grote too big to fail-zakenbanken hopen te runnen, lijkt het zinvol om meer te weten waaraan ze in die vormende jaren tussen twintig en dertig worden onderworpen.

‘Alles is opeens onder voorbehoud', zei Nur. ‘Als we iets plannen, zegt hij “maar misschien kan ik niet komen”. Als we op stap zijn, is er altijd de mogelijkheid dat hij met een telefoontje terug naar kantoor wordt geroepen.'

De machtsbalans in hun relatie is verstoord, of zo voelt het. ‘Soms kan hij weg tegen achten. Dan belt hij en heb ik het gevoel dat ik alles moet laten vallen zodat we, wie weet, een avond samen kunnen doorbrengen, misschien zelfs op restaurant. Op zulke momenten voel ik me zo'n gans, hoe ik dan mijn vrienden in de steek laat en me naar hem toe spoed.'

‘Ik zou me afschuwelijk voelen als hij door mij zijn baan zou kwijtraken. Maar ik heb de afgelopen maanden een paar nieuwe vrienden gemaakt. Die kan ik niet eens aan hem voorstellen. Ze denken vast dat ik een fantasievriendje heb. Ik zou hem willen voorstellen aan mijn zus. Maar voor elven heeft hij geen tijd en daarna ligt mijn zus al in bed.'

Na haar studie ging Nur weer bij haar ouders wonen, want in Londen is huisvesting onbetaalbaar geworden voor jongeren – of je moet bij een zakenbank werken. Haar ouders weten niets van haar vriendje, en het is moeilijk bespreekbaar met vrienden. Ze wil – typisch Engels – ook niet zeuren. ‘Hij staat onder grote druk. Zijn ouders zitten in financiële moeilijkheden. Hij betaalt hun schulden af. Hij is enorm religieus en drinkt niet. Dat maakt het ook niet makkelijker op zijn werk. Zijn ouders hebben zelfs gezegd dat hij wat hen betreft alcohol mag drinken, als dat nodig is voor zijn carrière. Maar dat weigert hij. Zelfde met stripclubs. Mijn eigen standpunt slaat nergens op, weet ik, maar zolang we niet getrouwd zijn, mag hij er van mij heen. Daarna niet meer.'

Ze deed zichtbaar haar best om vrolijk te blijven: ‘Mijn ouders waren altijd bang dat ik met een lapzwans zou eindigen. Mijn probleem is het tegenovergestelde. Ik heb een man die te hard werkt.'

DS, 29-03-2012 (Joris Luyendijk)