Kordaat is niet hetzelfde als asociaal


De cijfers zijn niet fraai: maar vier op de tien migranten van buiten de EU werken. De oplossingen bestaan, maar we moeten ze wel durven toepassen, zegt SIEGFRIED BRACKE. Ook, en zeker, in Gent.


Kijk, kijk, kijk. De dingen veranderen. Te traag, maar toch. Ik vraag me af of de kop van De Standaard van eergisteren een paar jaar geleden zou hebben gekund. Nog maar vier op tien migranten werken, een jaar of twee geleden zou het op de redactie misschien wel zijn afgevoerd als Vlaams Belang-praat.

Maar niets is zo sterk als de werkelijkheid. Overal rijpen de geesten. Ons feitelijk opengrenzenbeleid zal onze welvaartsstaat finaal op de klippen doen lopen. In veel steden zie je dat zo voor de eigen ogen gebeuren. De beste socialisten (ook zij) raken uiteindelijk van hun paard gebliksemd, maar anderen denken: als er geen proletariaat meer is, laten we het dan invoeren.

Maar nu staat dus in de krant wat iedereen al weet: de arbeidsparticipatie van allochtonen – wat een afschuwelijk woord ! – is gering. En eerder bleek uit Europees onderzoek dat de loonkloof tussen allochtonen en autochtonen nergens zo diep is als bij ons. Idem in het onderwijs. Anders dan in Groot-Brittannië bijvoorbeeld, waar gebleken is dat de tweede generatie migranten beter Engels spreekt dan de autochtonen.

Onze cijfers ogen dus allesbehalve fraai, maar nog altijd is de klassieke respons bij socialisten en groenen bij uitstek negatief: het is de fout van de werkgevers (en in ondergeschikte orde: het onderwijs). Denk ook aan de hoofddoek in de Hema of bij Schoenen Torfs.

En toch: the times they are a-changin'. De strengere wet op de gezinshereniging (tot nu toe het grootste migratiekanaal), hij werkt. De wet over het minder makkelijk toekennen van leeflonen, idem. En Europa (gelukkig dat het er is!) dwingt meer deuren open te zetten voor wie komt werken dan voor wie centen komt halen. Want ook hier is België de rode lantaarn: amper 2 procent van de mensen die binnenkomen (vorig jaar 160.000 man) is (hoog) opgeleid.


Springplank

Vanzelfsprekend moeten steden in dezen hun rol spelen. Ze zijn dé regisseurs op het terrein; ze zijn een schakel in de keten. Ze staan aan de poort, en wie daar goed toekijkt, kan wie binnenkomt des te beter helpen. Sommigen doen dat goed. In Antwerpen heeft Monica De Coninck (SP.A) geprobeerd van het OCMW een springplank naar integratie te maken (niet alle socialisten zijn conservatief). In Mechelen zijn een aantal extra toelagen voor leefloontrekkers geschrapt: hun aantal zakte op slag met 30 procenten.

Met spijt in het hart moet ik over Gent zeggen dat er verhoudingsgewijs nergens meer leefloners zijn. Twee op de drie leefloners zijn niet-Belgen. Het activeringsbeleid bestaat er, maar het werkt niet of het is niet kordaat genoeg.

Wat moet er dan wel gebeuren? De good practice bestaat, niemand hoeft het warm water uit te vinden. Intensieve begeleiding, taallessen en opleidingen, maar ook: wie niet meewerkt, wordt geschorst. En dan zie je het verschil: in Antwerpen worden in de taalles onwettige afwezigheden niet getolereerd. In Gent is op 70 procent van de lessen (fysiek) aanwezig zijn genoeg. En wie finaal geen Nederlands kent (nochtans de hefboom naar werk), die krijgt een tolk.

Daarbovenop, en kijkend naar de toekomst, heeft het Gentse rood-groene kartel de neiging om zich te gedragen als het dorp van Asterix en Obelix: een progressieve oase in een ‘verrechtsend' Vlaanderen en Europa. Elke Decruynaere, de nummer één van Groen op de kartellijst met de SP.A, is duidelijk: alleen Gent gaat correct om met nieuwkomers; in Antwerpen zijn het met andere woorden rechtse zakken.

En het klopt: de combinatie van socialisten en groenen dreigt morgen nog meer dan vandaag van de Gentse aanpak ‘iets aparts' te maken. In oktober moeten de kiezers dat weten.


Het gevoelige punt

En de voorbeelden dienen zichzelf aan: het voorstel om het leefloon in te trekken van ouders met spijbelende kinderen, is gisteren à la minute door de socialisten afgeschoten als radicaal en asociaal. Ten onrechte. Net in het belang van die kinderen, om hun recht op onderwijs te garanderen, moet je de ouders aanspreken op een gevoelig punt: hun portemonnee.

Dat is dus niet eens iets terugvragen voor wat men krijgt van de gemeenschap. Dat is opkomen voor fundamentele kinderrechten. Het is verbazend dat groenen en socialisten daartegen zijn. Of hoe progressieven feitelijk conservatieven zijn, en omgekeerd.

Iets terugvragen voor wat men krijgt is overigens de normaliteit zelve. In Rotterdam (bestuurd door de PvdA) moeten alle leefloners aan de slag, hoe dan ook.

Groen en SP.A noemen dat de race to the bottom. Ik niet. Het is de normale reactie van wie bezorgd is om onze welvaart. Van iemand die weet dat mensen warm en solidair zijn, als het tegelijk juist is. Iemand die hoopt dat zijn kleinkinderen ooit nog zullen vragen: allochtonen, wat is dat?


DS, 28-03-2012 (Siegfried Bracke)

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB