Eerst en vooral: Noël, zalige post! Echt raak en waar!
Eenzaamheid bij 65 plussers! Eerlijk gezegd verschiet ik hier niet van dat dit voorkomt in onze maatschappij! Eigenlijk wel jammer natuurlijk!
Ik bekijk die eenzaamheid bij 65 plussers als een soort van gebrek aan liefde of warmte van anderen. En liefde is inderdaad niet te koop, dat moet spontaan er zijn! Eén keer op de maand naar de bomma en de bompa gaan voor centjes voor de kleinkinderen is dus inderdaad valse liefde! In tegenstelling tot mensen zoals Noël schenken die dus wel echt liefde. En natuurlijk werkt dit het eenzaamheidsgevoel bij oudjes tegen! Vrij logisch, niet?
Die eenzaamheid is volgens mij moeilijk handelbaar en iets ontastbaars terwijl het tegelijkertijd wel zichtbaar en voelbaar is bij de oudjes zelf.
Ik denk dat jezelf als oudje wel ook een bepaalde draai kan geven aan je eigen eenzaamheid. Ik weet van mezelf dat als ik later me eenzaam voel, ik iets ga zoeken waar ik in contact kom met anderen. Kaarten, biljarten, quizzen,...
Hier opvolgend vind ik de uitspraak van de Amerikaanse humorist Josh Billings (1815-1885) wel toepasselijk
"De eenzaamheid is een goede plaats om te bezoeken, maar een slechte plaats om te verblijven."