Het is nu eenmaal een feit dat er steeds meer personen ouder worden.
In mijn familie hebben de ouders van mijn vader geluk dat ze nog steeds alleen kunnen wonen en elkaar nog hebben. Na bijna 59 jaar huwelijk vind ik het fantastisch dat het nog steeds probleemloos verloopt. Bovendien zijn er voldoende kinderen en (achter) kleinkinderen die regelmatig een bezoekje brengen.
Langs de kant van mijn moeder is mijn grootmoeder ondertussen nog maar alleen, maar één van mijn tantes woont bij haar in. Zonder mijn tante, die zelf verpleegster is, zou mijn grootmoeder niet in staat zijn alleen te kunnen wonen. We vinden het hier ook geweldig dat 'ons moeke' nog steeds vlak bij ons woont en we haar meerdere keren per week gemakkelijk kunnen bezoeken. Natuurlijk is dit vooral mogelijk omdat mijn tante zelf geen gezin heeft.
Ik ben dus zeer gelukkig dat mijn grootouders nog vlakbij ons wonen en de typische familiefeesten nog steeds in het ouderlijke huis kunnen doorgaan.
Bij mijn familie heb ik dus twee keer een droomscenario, geen enkele grootouder die verblijft in een rusthuis.
Dus ik ben ervan overtuigd dat het mogelijk is om je grootouders minder eenzaam te laten voelen, hoewel ik begrijp dat niet iedereen zulke droomscenario's heeft zoals die in mijn familie. Toch is het belangrijk dat je, zoals Charissa zegt, nog tijd maakt voor deze generatie. Zij hebben trouwens ook hun hele leven tijd voor jou gemaakt, of toch jouw ouders grootgebracht.