'Ouders moeten het recht hebben hun pasgeboren baby te doden.' Dat zeggen twee academici in een provocerend artikel in het gerenommeerde 'Journal of Medical Ethics'. Hun controversiële standpunt bezorgt hen wereldwijde afschuw en een resem doodsbedreigingen.

Alberto Giubilini, professor aan de Universiteit van Milaan en Francesca Minerva, ethisch medewerker aan de Universiteit van Melbourne, schreven een provocerend essay waarin ze stellen dat ouders hun pasgeboren kind zonder meer mogen doden. Deze 'postnatale abortus' moet volgens hen niet alleen kunnen uit medische overwegingen, maar evengoed wegens sociale of financiële redenen. Zelfs als de ouders hun kind gewoon niet willen, zou het mogelijk moeten zijn om het te laten sterven, zo vinden Giubilini en Minerva.

In het stuk hebben de twee het onder meer over postnatale abortus bij kinderen die ziek werden na de geboorte. 'Sommige ziektes zijn moeilijk op te sporen voor de geboorte, of komen pas nadien tot ontwikkeling. Heel veel ouders zouden voor abortus hebben gekozen als ze eerder hadden geweten dat hun kind ziek was.'

'Een voorbeeld is het Downsyndroom. Ongeveer 36procent van de ouders weet pas na de geboorte dat hun kind het syndroom heeft. Maar ondertussen dragen niet alleen de ouders, maar ook de staat de lasten van de verzorging. Het algemeen belang -dat van de ouders en de maatschappij- heeft dan voorrang op dat van het kind', zeggen Giubilini en Minerva.

De schrijvers verdedigen die stelling door te zeggen dat pasgeboren baby's, net zoals embryo's, geen persoonlijkheid hebben en dus ook geen eigen besef. Daarom berokkent de dood hen ook geen morele schade.

Het artikel veroorzaakte vrijwel meteen een storm van protest en zorgde er al voor dat de auteurs doodsbedreigingen kregen. De verantwoordelijke van Journal of Medical Ethics verdedigde de auteurs door te stellen dat ze 'een gedachtenexperiment' hadden neergeschreven en het niet noodzakelijk eens waren met hun eigen redenering.

'Absurd'

Maar zelfs specialisten stellen zich grote vragen. 'Kinderen doden doe je niet', zegt gynaecologe Marleen Temmerman (SP.A) . 'Je moet niet noodzakelijk blijven proberen om een kind dat ontzettend afziet absoluut in leven te houden. Maar wat deze auteurs zeggen, is absurd.'

Filosoof Etienne Vermeersch gaat akkoord met Temmerman. 'Wat in dat essay staat, is onaanvaardbaar. Je beslist toch niet zomaar eventjes over het leven van een kind? Bovendien spelen de onderzoekers naast de bal. Ze leggen een leeftijdsgrens op de persoonlijke ontwikkeling, terwijl die voor iedereen op een ander moment begint.'

Bron: De Standaard

Mijn mening:
Dit artikel is verschrikkelijk! Kinderen na de geboorte doden wegens financiële of medische redenen? Tegenwoordig is de wetenschap al bijzonder ver gesteld. Tijdens de zwangerschap kan men vaak onderzoeken of het kind problemen heeft. Als het kind inderdaad levensbedreigende factoren bezit, waardoor het amper een degelijk bestaan kan leiden, is dit inderdaad een reden tot abortus. Maar wanneer een kind het syndroom van Down heeft, ga je toch niet beslissen na de geboorte om dat kind te doden? Ik vind het trouwens ook een vreselijke gedachte dat men een kind wegneemt "omdat het anders een last voor de maatschappij is". Wij mogen toch gehandicapte mensen geen last voor de maatschappij noemen? Het is toch menselijk dat sociale bijdragen mee naar dergelijke groepen mensen gaan? Niet alleen de wetenschap is ver gevorderd, ook de zorg voor gehandicapten. Ik herhaal: als het kind levensbedreigd is en amper een toekomst heeft, dan heeft het inderdaad geen zin. Maar als het kind kan leven, waarom het dan niet in leven laten? Dat het geen morele schade zou hebben, vind ik erg kort door de bocht. Ik weet niet hoe deze "professoren" tegenover hun kinderen staan (als ze er hebben) maar ik zou zulke uitspraken van mijn ouders bijzonder pijnlijk vinden.