Een mooie repliek van Hugo Camps in de Morgen:

'Mademoiselle' mag niet meer in Frankrijk. Het woord is taboe. Ik begrijp de redenering die erachter schuilgaat: waarom zouden vrouwen hun status 'getrouwd of niet getrouwd' kenbaar moeten maken? Mannen zijn altijd 'monsieur'.

Dan ook altijd 'madame'.

Franse feministen zijn verguld met de administratieve verbodsbepaling. Mag enige tristesse ook bij de opgelegde taalverarming. Mademoiselle: schitterend woord voor de eeuwigheid. Laat het uitspreken door Jan Becaus, sluit de ogen, en de witste sneeuw daalt neer.

Feminisme moet ook eens voor schoonheid willen gaan.

Zegt deze quotafetisjist. Afgelopen met dat masculiene reservaat aan de top van politiek en industrie. Eerlijke genderdeling! Hoe meer vrouwen aan het front van de civil society hoe liever.

Juist daarom is dat ijzervreterige afscheid nemen van oude woorden zo obstinaat. Nee, significant voor sociale verhoudingen zijn ze niet meer, maar er is ook nog de noblesse van klank en articulatie. Hak 'Mademoiselle' weg uit de Franse literatuur en kaalslag wordt woestijn.

Mooie woorden stelen, is iets te dogmatisch en het helpt de immer dwingende emancipatie van de vrouw niet vooruit.

Veeleer pirouette van leegstand.

Overigens, een 'sloor' mocht zich ook mademoiselle noemen. In gestolde vocabulaire zit soms ook de heffe des volks.

Laat dat dan zo.

Hugo Camps

Bron: DM