actualiteitsforums - Enkele post bekijken - ‘Je moet goed gek zijn om in het wit te werken'

Barman

Karin De Ruyter

'Iedereen doet het'. Professor en advocaat Michel Maus schreef een boek met die titel. En met 'het' bedoelde hij niet seks -intussen blijkt immers níét iedereen dat nog te doen- maar fiscale fraude.

Maus oogstte met zijn betoog bizar genoeg meer instemming dan verontwaardiging. Zelfs staatssecretaris voor Fraudebestrijding John Crombez (SP.A), op wiens kabinet duizendpoot Maus ook enkele weken heeft gewerkt -tot hijzelf of zijn cliënten blijkbaar vonden dat nu ook weer niet overdreven moest worden met die fraudebestrijding - verzuchtte dat sommige sectoren moeilijk leefbaar zijn zonder zwartwerk.

Maar in al mijn koppige naïviteit wilde ik het toch nog niet geloven, dat iedereen 'het' doet. Heb ik niet net, helemaal wit, een stukje van mijn huis laten renoveren? De aannemer heeft me nooit gevraagd of ik 'alles op factuur' wilde. Mogelijk omdat ik hem op geen enkel moment knipogend gesuggereerd heb dat ik het graag wat goedkoper had gehad. Resultaat? Hij heeft mooi werk geleverd. En ik heb zijn facturen netjes op tijd betaald. Officieel, via de bank.

Helaas is mijn prille geloof in de maakbaarheid van een 'witte', fraudevrije maatschappij enkele dagen later alweer de bodem ingeslagen. Niet het minst door de ontluisterende (en uiteraard anonieme) getuigenissen over zwartwerk, afgelopen weekend in deze krant.

Het meest tegen de borst stuitende verhaal vond ik dat van een leraar die in het zwart bijklust als barman. Een leraar, juist. Hij heeft zoveel ervaring dat hij zijn lessen niet meer hoeft voor te bereiden, vindt hij. De uren die hij zo 'uitspaart', gaat hij in het zwart werken. Zijn baas wilde hem wel in het wit betalen, maar daar wilde hij niet van weten.

Blijkbaar beseft de man niet dat hij zo de tak afzaagt waarop hij zich al jaren comfortabel -en ongetwijfeld vastbenoemd- heeft genesteld. Een leraar wordt immers betaald met belastinggeld. Geld dat naïeve, goedgelovige en hardwerkende burgers betalen aan de fiscus en staat. Burgers die vaak veel harder moeten werken dan meneer de leraar, om minder te verdienen dan hij. Maar die zich toch kunnen verzoenen met de hoge belastingen die ze betalen, omdat ze denken dat ze er heel wat voor terugkrijgen. Zoals een kwaliteitsvol onderwijs.

Helaas: zij dwalen. Eigenlijk worden ze gewoon in hun gezicht uitgelachen door deze leraar. Deze meneer die zelf niét bereid is de belastingen te betalen die hem zijn meer dan behoorlijke wedde en later zijn riante pensioen opleveren. En waarvoor hij meent maar minimale prestaties te moeten leveren.

Ik heb zelf, voor ik journalist werd, jarenlang lesgegeven. Ik weet dus dat de meeste leraars en leraressen -hoewel ze 'maar' dik twintig uur per week effectief voor de klas staan- hard werken, vaak in stresserende omstandigheden. Dat zij wél nog hun lessen voorbereiden, omdat ze vinden dat ze die elk jaar weer moeten aanpassen aan hun nieuwe klas, hun nieuwe leerlingen, de veranderende maatschappij.

Die hardwerkende leerkrachten wil ik dan ook vooral aanmoedigen om zich collectief te keren tegen collega's zoals deze leraar-barman. Tegen degenen die 'de kantjes eraf lopen' door jaar na jaar voor de klas hetzelfde lesje te komen aframmelen, omdat ze eigenlijk meer energie en tijd steken in hun in het zwart vergoede nevenactiviteiten, waarover ze meestal dan ook nog graag opscheppen in de leraarskamer, na het weekend.

DS, 20-02-2012 (Karin De Ruyter)