In geval van een ramp, zoals bij de Costa Concordia is het ieder voor zich, daar twijfel ik geen seconde aan. In het dagelijkse leven is er van hoffelijkheid, zoals die vroeger nog toegepast werd, nog weinig te merken (mensen laten uitstappen alvorens in te stappen, vrouwen eerst in de lift laten, ...), waarom zouden mensen dan hoffelijk zijn in een noodsituatie? Het principe van de evacuatieoefening op een cruiseschip is ons ook bekend, zij het dat deze steeds beperkter geworden zijn in de loop der jaren. Wij vragen ons telkens luidop af: wat als er op dit schip iets gebeurt? Hoe groot is de kans dat we hier levend vanaf geraken? Telkens is ons antwoord dan: héél klein tot onbestaande... Gelukkig hebben de meeste kapiteins wel meer verstand dan een ommetje te maken voor hun beste vriend. En zeggen dat ze dan nog bijna als eerste van boord gaan om zichzelf te redden. Hoe hoog scoort dat op hoffelijkheid en verantwoordelijkheid?