Ik bekijk het zo dat, wanneer je betaald wordt voor een bepaalde taak, je 100% in staat moet zijn om dat werk te doen. Ons Belgische systeem kan je vergelijken met - om een voorbeeld te noemen - de Franse grammatica. Voor elk regeltje is er wel minstens 1 uitzondering. Soms bestaan er zelfs uitzonderingen op die uitzondering.

Persoonlijk vind ik dat het hoog tijd wordt dat er eens een lijn getrokken wordt, d.w.z. gelijke rechten en plichten voor iedereen. Als we moeten inleveren, dan iedereen. Als we langer moeten werken, dan ook zonder enige uitzondering. Onlangs nog hoorde in Mieke Vanhecke moord en brand schreeuwen dat kleuterleiders(-sters) vervroegd met pensioen moeten kunnen blijven gaan, omdat velen na hun 50ste uitgeblust zijn, ze zijn uitgekeken op hun job.(!?) Voor deze mensen moét het, volgens Vanhecke, blijven mogelijk zijn om vervroegd uit te treden en voor diegenen die willen blijven werken, moeten oplossingen gezocht worden om bijvoorbeeld andere taken te verrichten binnen het onderwijs. Ze zouden kunnen fungeren als coach voor de beginnende leerkrachten of ze zouden kunnen tewerkgesteld worden als zorgleerkracht. Ze onderstreepte haar gedachte nog eens door te argumenteren dat deze mensen vooral last hebben van hun rug! (Hoe kan je zoiets verkopen als net daarvoor aangekondigd werd dat iedereen langer zal moeten werken?)
Klap op de vuurpijl was dan nog dat ze zei dat ze ervoor vreesde dat veel mensen in het kleuteronderwijs, die nu op het punt staan om met pensioen te gaan, wel eens hun tegoed aan ziektedagen zouden kunnen opnemen, mocht men hen verplichten langer te werken. Een vraag: heeft niemand hier bedenkingen bij? Moeten we dit slikken?

Mijn gedachten gingen onmiddellijk naar de mensen die jaar in, jaar uit, zware lichamelijke arbeid verrichten, zoals bouwvakkers, mensen die aan de lopende band staan, enz., mensen die moeten werken in weer en wind. Zij zijn letterlijk 'versleten' wanneer ze met pensioen mogen. Zware lichamelijke arbeid laat zich op lange termijn voelen.

Het lijkt wel dat de mensen die het hardste werken, uiteindelijk nog harder zullen moeten (blijven) werken. Diegenen die een 'knusse' job hebben en daarin - bij wijze van spreken - honderd jaar kunnen worden, blijft men pamperen. Is dat de bedoeling van ons Belgische stelsel?