Bron: Gazet van Antwerpen (
www.gva.be)
Het aantal daklozen in ons land neemt zorgwekkend toe. Dat zegt het Daklozen Aktie Komité (DAK). De organisatie trekt aan de alarmbel.
De schrijnende situatie van Piotr Koscik (42), de dakloze Pool die op Linkeroever in een hol in de grond leefde en nu op heel wat hulp kan rekenen, is lang geen uitzondering.
“België telt op dit ogenblik minstens 50.000 daklozen”, zegt Philippe De Craene van DAK. “5000 van hen leven permanent op straat, ongeveer 500 in Antwerpen en 2000 in Brussel. Zij zijn een heel zichtbare groep. Maar een veel groter deel van de daklozen, minstens 45.000 mensen, is zo goed als onzichtbaar.
Ze hebben geen vast dak boven hun hoofd, maar leven nu eens bij een vriend of familielid, dan weer op straat, dan in een station, en zo sukkelen ze verder.”
Crisis
De oorzaak van de toename ligt bij de economische crisis. “Mensen raken hun werk kwijt en komen in de armoede terecht”, zegt Freek Spinnewijn van Feantsa, een Europese daklozenorganisatie. Opvallend: jongeren maken de grootste groep uit van de ’nieuwe daklozen’. “Vooral als ze in een moeilijke thuissituatie zitten, lopen ze risico. In Nederland is het aantal dakloze jongeren opgeklommen tot 6000. Deze tendens verwachten we ook in België.”
“Oudere mensen en vrouwen met kinderen vinden sneller opvang bij het OCMW. Maar jongeren blijven veel sneller in de kou staan”, meent Philippe De Craene van DAK.
Belgen
Volgens Marijke Moens van de vzw Daklozenhulp Antwerpen neemt ook de ‘lokale dakloosheid’ toe. “Vroeger waren het vooral vreemdelingen die op straat leefden. Het jongste jaar zien we steeds meer Belgen. En mensen met kinderen die plots op straat belanden, zijn zeker geen uitzondering meer.”
Volgens het Daklozen Aktie Komitee zijn er maar twee manieren om de problematiek te bekampen: “De overheid moet voor meer sociale woningen zorgen en de prijs van vastgoed moet omlaag.”
Mijn mening:
In eerste instantie zouden we het niet zeggen, maar dit artikel bevestigt het nog eens extra. Er heerst nog wel degelijk armoede in België. Men constateert een minimum van 50.000 daklozen waarvan 45.000 niet zichtbaar is. Dat betekent dus dat de bedelarij waarmee we in stations en grote steden zoals Brussel geconfronteerd worden slechts een klein deeltje van de armoede toont. Van die mensen lopen we vaak gewoon weg of we gaan er met grote boog omheen. Geen abnormale reactie maar toch, armoede is echt wel een groot probleem, dus wordt het niet eens tijd dat we hiervoor actie ondernemen? Het geld dat in ons land wordt ingezameld, is vaak bedoeld voor projecten in het buitenland, maar hoe helpt dat armen in ons land? Begrijp me niet verkeerd, die projecten hebben degelijk hun nut en we moeten die zeker blijven uitvoeren, maar ik vind dat er ook eens initiatief genomen mag worden voor de armen in ons eigen land.
Er wordt volgens mij dus te weinig aandacht aan de armen besteed. Zoals we in de cursus EMCV1 al eens aangekaart hebben, kijken we vaak neer op armen en daklozen. ‘Ze hebben het zelf gezocht’, is een vast antwoord geworden als dit onderwerp in een conversatie opduikt. Maar dat kan niet, wie heeft er nu voor gekozen om dakloos te zijn? Dat wil toch niemand? Dagenlang rondzwerven, eten zoeken en bedelen, dat moet echt vreselijk zijn. Onlangs was er nog een reportage over daklozen in het programma ‘Telefacts’. Daar kroop een reporter in de huid van een dakloze en probeerde een week te overleven door op straat te bedelen en eten te zoeken. De man vond het een leerrijke ervaring, maar was echter blij wanneer hij terug naar huis mocht keren en in zijn eigen bed mocht slapen.
Ik denk niet dat enkel het toegankelijker maken van huizen gaat helpen om deze daklozen van straat te halen. Dan hebben ze natuurlijk wel een dak boven hun hoofd, maar dat lost het armoedeprobleem niet op. Ze zouden toch ook opnieuw hun plaatsje moeten kunnen vinden in onze maatschappij. Door voor hen een geschikte job te vinden, kunnen ze zichzelf onderhouden en is de kans veel kleiner dat ze opnieuw op straat belanden.
Laten we allemaal dit onthouden: niemand kiest ervoor om op straat rond te zwerven en zien te overleven, dus denk de volgende keer beter na als er weer eens vooroordeel op het puntje van je tong ligt.