Ik kende de film niet, evenals het boek mij ook niet bekend was. Toen deze ergens gratis te verkrijgen was bij aankoop van een krant of magazine, heb ik de film voor het eerst gezien. Zoals de meeste reacties werd ik na de film er ook even stil van. Ik heb onmiddellijk het boek(je) gelezen waarop de film was gebaseerd, maar ik verkies toch liever de film, die ik meteen na het lezen van het boek opnieuw heb gezien.
Ik stond versteld van het verhaal op zich, vooral door de ogen van de autistische jongen die probeert om een normaal leven te leiden. Er zijn een aantal mensen die daarin slagen hem te helpen en te steunen zoals zijn moeder en zijn vriendin, maar daarnaast ook een aantal pesters die hem het leven proberen zuur te maken door hem onder andere ergens te 'ontvoeren' en hem pillen te geven.
Het is voornamelijk de verhaallijn van de vriendin die mij enorm heeft geboeid in de zin van vormgeving. De twee jongeren leren elkaar kennen via en spelletje en de relatie komt zo in realiteit tot uiting. Dat vind ik een sterk gegeven, zeker omdat de autistische jongen ook een plekje moet zoeken voor dit meisje en voor zijn relatie met haar. Daarnaast helpt zij ook om een plan uit te werken om de pesters voor eens en voor altijd buitenspel te zetten door een zelfmoord te faken. Dit einde van het verhaal, waarbij Ben dan uiteindelijk ook terugkomt in de kerk tijdens zijn begrafenis, vond ik enorm sterk.
Ik denk zelfs dat er in de klas, naar leerlingen toe, ook heel wat kan worden aangebracht met deze film. Ik denk enerzijds vakgericht richting autisme, maar anderzijds ook vakoverschrijdend wat betreft het pestgedrag en elkaar aanvaarden. Kortom, een sterke film met goede acteurs en realiteitsgebonden factoren die zeker een invloed hebben op de gedachtegang van zijn publiek!