Als ik de reactie van Charissa lees, trek ik toch wel grote ogen. Zij zegt: 'Het verbaast me ook niet echt dat dit probleem zich ook verder buiten de schoolmuren voorzet.' Als het pesten ons al niet meer verwonderd, waar gaat de wereld dan heen?
Zelf begrijp ik niet wat een pester aan pesten heeft. Heeft hij aandacht nodig? Wil hij opvallen? Wil hij misschien zo de populaire jongen spelen? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat het pesten moet aangepakt worden. Steeds meer en meer horen we gevallen van jongeren die uit het leven stappen omdat ze het niet meer aankunnen. Ergens is dit wel begrijpelijk. Als je vroeger gepest werd, was dat (natuurlijk) erg, maar als je thuis kwam had je toch ergens nog een gevoel van veiligheid. Het gevoel van 'mijn veilig kamertje'. Maar nu komen de pesters zelfs je kamer binnen. Ik kan mij zeer goed voorstellen hoe beangstigend dit moet zijn. Je voelt je nergens meer veilig en ziet nog maar één uitweg: DE DOOD!
Ik vraag mij af waarom er eerst doden moeten vallen, alvorens de omgeving het probleem inziet, alvorens ze het probleem aanpakken.
Bart vindt dat het probleem bij de opvoeding ligt, bij de ouders. Maar dit vind ik juist helemaal niet! Je kan als ouder nog zo je best doen en denken dat je een brave jongen hebt. Toch kan hun brave jongen zomaar omslagen door groepsdruk, door foute vrienden en dergelijke.
Om het probleem uit de school en de wereld te helpen moet je diegene aanpakken die schuldig is. Hem laten inzien dat hij fout was en waarom hij fout was, pas dan kan je resultaten boeken.