actualiteitsforums - Enkele post bekijken

Machtsconcentratie is ongezond

Elio Di Rupo wordt minister-president van het Waals Gewest maar blijft tegelijk PS-voorzitter. De eerste vraag die opduikt is: hoe kan die man dat combineren?

Steve Stevaert die de SP.A een tijd leidde op de wijze van Di Rupo, gaf dat na twee jaar op. Maar de PS-voorzitter is een spin die centraal in het web zit; alle beslissingen over de partij, zowel lokaal als centraal, lopen via hem. Maar ook de regeringsbeslissingen van de federale, de Waalse en de Brusselse regeringen, vallen maar als hij er zijn zegen over geeft.Dat gaat hij nu combineren met het leiderschap van de Waalse regering die het Marshallplan wil uitvoeren en dus het economische roer totaal moet omgooien en de mentaliteitssteven helemaal moet wenden. Daarbovenop komt de sanering van de PS waar nog een aantal aalputten moeten opengegooid en geledigd worden.

Di Rupo wil die prijs betalen, omdat hij denkt dat het de weg is naar de absolute top: de Wetstraat 16. Maar zo'n concentratie van macht in één persoon, is niet gezond. Niet voor de mens. Niet voor de politiek. Er is dan geen tegenmacht meer. En macht zonder tegenmacht, ontspoort. Vraag maar na in Charleroi.

De PS is evenwel niet de enige partij die dat pad opgaat. Maar ze doet dat wel het meest verregaand en verandert zelfs een van de heilige principes uit haar statuten daarvoor. Toch is de MR haar al voorgegaan. Didier Reynders is voorzitter van de MR - die Waals in de oppositie zit - én federaal vice-premier én nog minister van Financiën. Vooral aan dat laatste beleidsdomein, is dat te zien.

Bij de SP.A laat Johan Vande Lanotte zijn vice-premierschap vallen om partijvoorzitter te worden, maar hij zal feitelijk leiding blijven geven aan de kabinetten van de SP.A-ministers tussen dewelke geen echt zwaargewicht meer zit. Ook hij wordt alleenheerser.

Bij de VLD is Verhofstadt onbetwist leider, al werd zijn idee van een jaar geleden, om tegelijk partijvoorzitter te worden, na één dag afgeschoten. In die partij is er nog een partijvoorzitter die - zij het zonder veel succes - tegengas probeert te geven voor de partijbelangen, tegen de belangen van de VLD-ministers in.

Bij CD&V is het nog niet zo ver, maar die partij vertoont dezelfde neiging: Ludwig Caluwé zei dit weekeinde dat zijn partij Yves Leterme naar voren moét schuiven bij de volgende federale regeringsonderhandelingen. Ook daar denkt men dus in termen van één leider, en hoogstens enkele leiders voor het hele land.

Gezond is dat zeker niet, maar misschien is het toch wel handig, voor een korte tijd. Het probleem van België is dat het geen beslissingen meer kan nemen, niet over DHL, niet over B-H-V, niet over het loopbaaneinde, niet over de sociale zekerheid of over de staatsinrichting. Een korte periode met maar vijf of zes leiders en met de twee ministers-presidenten als machtigste spilfiguren, is misschien toch wel handig om België enkele noodzakelijke bochten te doen maken.

Guy Tegenbos, DS 04-10-2005