Bij het lezen van dit artikel denk ik aan de vicieuze cirkel van de armoede. Eens mensen erin zitten, kunnen ze er maar moeilijk uitraken. Mensen met geldproblemen (bijvoorbeeld) zullen bij ziekte minder snel naar de dokter gaan of de nodige geneesmiddelen kopen; hierdoor zijn ze meer vatbaar voor ziekte. Zij blijven afwezig op hun werk; verliezen hierdoor hun job en hun inkomen dus. Ze moeten zien rond te komen met een lagere werkloosheids- of ziekte-uitkering. Ook hun kinderen ondervinden de nadelen. Vaak zijn er te weinig middelen om hen verder te laten studeren. Daarbij komt nog eens dat zij minder vaak aan het sociale leven (kunnen) deelnemen. Problemen stapelen zich dus op!!

Wat kunnen wij als welvaartsstaat hieraan doen? Op gebied van onderwijs? We kunnen kansarme kinderen trachten te motiveren een degelijke opleiding te volgen, opdat zij niet in dezelfde vicieuze cirkel als hun ouders terechtkomen.