Vooraf even duidelijk stellen dat ik voor emancipatie ben en de inegratie van de vrouw in onze samenleving.
Het begon allemaal mooi. Feministen komen op voor de rechten van de vrouw. Er onstaat een revolutie met flink wat opschudding in de 'mannenwereld'. Vrouwen beginnen zich stilaan te integreren en we leven nu in een geëmancipeerde samenleving.
En nu blijkt dat de integratie stagneert omdat de zorg toch nog in de meeste gezinnen op de schouders rust van de moeder. Dit was eigenlijk wel te voorspellen. Ik zie de stagnatie als een soort van 'rebounce effect'. Op de tijdsas gezien is het allemaal veel te snel gegaan om verhoudingsgewijs met de doorgevoerde veranderingen mooie resultaten te boeken. Op papier was dat allemaal geen probleem en hier en daar is dat zeer mooi gelukt. Maar het oergevoel en het oerinstinct is niet zomaar weg te drukken. Dat zit iets te diep in ons om zomaar de knop om te kunnen draaien. Ik denk niet dat dit ooit zal verdwijnen omdat het voor de de mens een oerpatroon is. De huidige maatschappij is nog steeds een mannelijke macho maatschappij. De stagnatie is niet alleen een feit doordat het oerpatroon nog steeds aanwezig is, maar ook omdat de macho wereld te eerzuchtig is om hieraan toe te geven. Meer dan 90% van de hoge posities in de maatschappij worden nog steeds bekleed door mannen. Vanaf het moment dat we er naar gelijkwaardigheid toe kunnen groeien, kunnen we pas gaan spreken van echte emancipatie. Trouwens, het is bewezen dat een vrouwelijk beleid helemaal niet moet onderdoen voor de mannen. De mannenwereld voelt naar mijn wereld zich iets te bedreigd, te fier en te egoïstisch om ook een stap terug te durven zetten. Ik zeg het ... het zal nog veel tijd kosten en veel gepalaver voordat we zover zijn.