Verder af van oplossing


Als het wat tegenzit, hebben we straks niet één maar twee algemene stakingen aan ons been.


Het ABVV mist leiderschap en drijft op een middenkader dat kickt op militantisme. Het ABVV blijft bovendien geloven dat het mogelijk is meer en grotere stukken taart uit te delen dan nu, zonder eerst de taart vergroten.

Het eist terecht dat de te lage pensioenen en andere uitkeringen worden opgetrokken, maar wil niet weten van de voorwaarde die daartoe eerst moet vervuld worden, met name dat eerst meer mensen aan het werk moeten zijn.

Het ACV is wat genuanceerder. Het wil niet meegezogen worden door het ABVV en wil de dialoog open houden. Maar het kan zijn kader blijkbaar maar weghouden van de ABVV-staking als het zelf ook met een staking dreigt.

Zo zitten we straks met twee nationale stakingsdagen opgescheept. Geen ervan is verantwoord of legitiem.

Mogen werknemers niet opkomen voor hun belangen? Natuurlijk wel. Het is hun recht.

Maar het is maar verantwoord naar het stakingsmiddel te grijpen, als dat kan bijdragen tot de oplossing. En deze stakingen drijven ons net verder weg van een oplossing.

In een van de kwetsbaarste economieën van het avondland Europa verkondigen dat meer en hogere uitkeringen betalen kan samengaan met minder mensen die daarvoor werken, is je reinste waanzin.

De Belgen kunnen hun gewoonte handhaven om zeer vroeg met pensioen te gaan, als ze aanvaarden dat de uitkeringen en de pensioenen verder blijven dalen. Aanvaarden ze dat niet, dan moeten ze meer werken en langer aan de slag blijven.

De vakbonden beseffen blijkbaar niet wat het effect zal zijn van de vergrijzing die vanaf 2010 toeslaat. Vanaf dan neemt de actieve bevolking af. Dan gaan heel veel ouderen met pensioen en komen maar heel weinig jongeren op de arbeidsmarkt. De SP.A rekende uit dat zelfs als alle jongeren aan de slag zouden kunnen, het aantal werkende ouderen nog flink moet stijgen om de sociale zekerheid overeind te houden. Niemand heeft dat tegengesproken.

Deze nationale stakingen tegen de (ontoereikende) regeringsplannen voor het loopbaaneinde, kunnen alleen leiden tot een verdere verharding van de standpunten, of tot nog slechtere oplossingen. Daarom zijn ze onverantwoord.

Maar er is meer. De stakingen zijn zelfs niet legitiem. De vakbonden grijpen terug naar een wapen dat al lang tot het verleden zou moet behoren: de politieke staking. Zulke stakingen richten zich niet tegen degenen die erdoor getroffen worden. De slachtoffers zijn de werkgevers en de burgers. De bonden willen druk uitoefenen op de regering, maar treffen daardoor de burgers, en in beginsel vooral de werkgevers. Die hebben wel standpunten over het loopbaaneinde, maar ze hebben geen beslissende stem meer in het debat.

Dat is niet ernstig. Je geeft kinderen geen mep om van hun ouders iets gedaan te krijgen.

Politieke stakingen zijn niet legitiem en horen niet thuis in een moderne democratie. Er zijn nog twee andere landen in Europa waar de bonden dit nefaste wapen hanteren: Frankrijk en Italië. Dat is niet echt overtuigend gezelschap.

De vakbonden hebben genoeg andere middelen om de politiek onder druk te zetten. Wie meteen naar het sterkste wapen grijpt, erkent dat hij geen goede argumenten heeft.


29/09/2005 Door Guy Tegenbos

©Copyright De Standaard

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB