actualiteitsforums - Enkele post bekijken - Turkije: welles, nietes...

’Mijn dochter is tegen, ik weet het niet’ - E.U.-lidmaatschap Turkije

In 1963 meldde Turkije zich bij de toenmalige EEG voor lidmaatschap. Op 3 oktober moeten de onderhandelingen beginnen. Trouw portretteert drie Turken die in 1963 zijn geboren. Vandaag: Nurcan Ekin

Niet het werk zelf, maar de reis naar haar werkgeefster is moordend. Eerst neemt ze de bus in de heuvelachtige wijk waar ze woont, aan de rand van Ankara. Deze bus brengt haar in een rit van twintig minuten naar het centrum, daar neemt ze de midibus naar Cayyolu, twintig kilometer buiten de stad, een nieuw opgezette wijk voor de hogere inkomens. De bus doet er een half uur over. Hierna moet ze nog eens tien minuten lopen. Ze verzorgt de baby, kookt en maakt schoon voor haar bazin. Wil je Nurcan werkelijk blij maken, dan moet je haar een lift geven.

In de auto: Nurcan Erkin, mollig, klein en goed gebekt, zucht eerst de vermoeidheid uit. Haar zwarte ogen glinsteren van blijdschap. Over twintig minuten zit ze thuis, een uur eerder dan normaal. ,,Ik zit meer dan twintig jaar bij dezelfde werkgeefster. Haar kinderen zijn in mijn handen opgegroeid. Nu breng ik haar kleinkind groot. Toen ze vijf jaar geleden naar Cayyolu verhuisden, was het voor mij rampzalig. Maar waar anders vind ik een dergelijke werkgever? Ze heeft me zelfs aangemeld als officiële werkster. Straks kan ik dus met pensioen gaan”.

Het verkeer is drukker dan normaal. Even later blijkt dat een botsing deze abnormaal lange file veroorzaakt. Nurcan vertelt dat haar man bij een verkeersongeluk is omgekomen. Negen jaar geleden. ,,Negen jaar lang heb ik in mijn eentje mijn drie kinderen moeten grootbrengen.”

In 1963, het jaar dat Turkije zich bij de EEG meldde voor lidmaatschap om makkelijker hazelnoten, graan, citroenvruchten en katoen te kunnen verkopen aan Europese landen, kwam Nurcan ter wereld, het derde kind van een gezin in een dorp in het noorden van het land. ,,Ik was zestien toen ze me uithuwelijkten aan een jongen uit ons dorp die in Ankara werkte. Ik weet dat ik de hele reis naar Ankara heb gehuild. Ik stopte pas met huilen toen mijn man een ijsje voor me kocht.”

We naderen het drukke centrum van de stad. ,,Naast dit werk heb ik ook op de zaterdagen en zondagen schoonmaakwerk gedaan. Mijn oudste dochter zit nu op de universiteit. Dat is mijn beloning”, vertelt ze.

Met haar kleine, bruine handen houdt ze de hele tijd haar tas in de greep. ,,Zolang je Allah dankbaar bent voor alles wat je van hem krijgt, komt het goed. Hij heeft wel mijn man van mij afgenomen, maar mijn drie kinderen zijn parels die ontzettend veel van me houden. De crisis in 2001 werd ons bijna noodlottig. Mijn bazin wilde me ontslaan, omdat haar man die in de bouw zit, zijn geld niet kreeg van zijn opdrachtgevers. Ik heb tranen met tuiten gehuild bij haar. Vier maanden lang heb ik geen salaris ontvangen. Ze zeiden dat ik niet meer hoefde te komen, maar ik bleef elke dag aanbellen en ging door met mijn werk.”

Haar dochter die op de universiteit zit, is tegen de Europese Unie, zijzelf heeft er geen verstand van, zegt ze. De dochter zit bij een politieke partij die voor invoering van het communisme strijdt. Nurcan: ,,Een vriendin zei me laatst dat ze haar in de stad pamfletten zag uitdelen. We hebben er over gepraat. M’n dochter heeft een politiek verhaal afgestoken. Ik heb er niet zoveel van begrepen. Ze beloofde me dat ze geen stenen zou gooien naar de politie. Daar moet ik het mee doen.”

Het verkeer loopt weer. Ze laat voor even haar tas los en bindt haar hoofddoek strakker om haar hoofd.

Trouw, 29-09-2005