Ik vind het telkens opnieuw super erg als ik zoiets moet lezen. Het is nog te zacht uitgedrukt zelfs. Ik heb er eigenlijk geen woorden voor hoe hard zoiets mij kwetst. Ik snap niet dat er mensen zijn met zulke vieze, perverse gedachten en die het dan ook nog daadwerkelijk uitvoeren. Ze noemen het dan wel een ziekte, maar voor mij is dat geen excuus. Dat zijn gewoonweg mensen die het niet verdienen om in de buurt van kinderen te komen. Ik vind het enorm erg voor het meisje. Haar leven is helemaal om zeep. Ik hoop dat ze het ooit een plaats kan geven en dat ze haar trauma een (klein) beetje van zich af kan zetten. Maar zoals het artikel luidt, zal er geen dag voorbij gaan dat ze er niet aan zal denken. Het is een trauma waar het jonge kind mee zal moeten leren leven. Ik snap ook niet dat het maar liefst zeven lange jaren heeft kunnen duren. Ik vraag me altijd af hoe je als ouders en andere naaste familie en vrienden dit niet kan opmerken? Het kind moet zich toch al zeven jaar anders gedragen? Begrijp me niet verkeerd, ik leg de schuld helemaal niet bij de ouders. Ze hebben het al moeilijk genoeg en zij hebben er natuurlijk ook niet om gevraagt. Het is voor iedereen een heel moeilijke en pijnlijke situatie.