Allereerst vind ik het enorm erg voor Mauro. Ondertussen is hij volledig in Nederland geïntegreerd, wanneer ze hem gaan terugsturen zal hij zich opnieuw moeten integreren in Angola. Hij heeft een Nederlands pleeggezin en zij willen deze jongen adopteren maar mogen niet en dat maakt het allemaal zo gecompliceerd (zowel op emotioneel als juridisch vlak). Nederland is zijn thuisland geworden, in tegenstelling tot Angola. Ik vraag me zelfs af wat hij daar nog kan gaan doen, gezien hij ondertussen hier een familie en vriendenkring heeft opgebouwd. Ik denk ook niet dat Mauro een gevaar is voor de Nederlandse maatschappij, in tegenstelling tot criminelen en illegalen die veel langer in Nederland mogen blijven dan deze jongen.

Anderzijds begrijp ik ook dat de wet toegepast moet worden en dat er geen einde meer aan komt als er steeds uitzonderingen op worden gemaakt. De wet zou het beter, nadat iemand niet werd toegelaten, onmogelijk moeten maken om nog zovele jaren te blijven. Dan worden er niet zoveel mensen bij betrokken, denk maar aan de opgebouwde vriendenkring, de pleegfamilie, de school, ... Maar dit alles is natuurlijk veel makkelijker gezegd dan gedaan...