actualiteitsforums - Enkele post bekijken - Graaicultuur bij politie Hasselt blijft onbestraft

Marc Rubens, de arm der wet

Na de vrijspraak van de klokkenluiders in Hasselt vraagt Walter Pauli zich af hoe onafhankelijk procureur Marc Rubens is. En wat doet zijn arm in beeld op een persconferentie van Hilde Claes?

Mary-Ann Vonckx en Veerle Vrancken, twee van Limburgse klokkenluiders, zijn dus vrijgesproken. Sinds Panorama van vorige week weet u ongetwijfeld: die mensen die naar het Comité P zijn gestapt om het misbruik aan te klagen in het politiezone Hazodi (Hasselt-Zonhoven-Diepenbeek), niet in de laatste plaats de persoonlijke verrijking van commissaris Beckers.

Dat is hen bepaald niet goed bekomen. Tot vandaag – enfin, toch tot vlak voor de vrijspraak – bleef de Hasseltse procureur Marc Rubens volhouden dat die klokkenluiders zich beschuldigd hadden aan diefstal. Vandaar dat hij hen prompt had gedagvaard.

Qué? Welja, als ze de bewuste documenten die ze hadden verzameld om hun zaak over fraude, diefstal en pesterijen bij de politie naar hem, Marc Rubens, hadden gebracht, dan hadden ze correct gehandeld. Door naar het Comité P te stappen, hadden ze documenten verduisterd. Wat daar niet bij gezegd werd, maar bijna bij verstaan kon worden, is: De agent die Limburgse malversaties wil aanklagen, moet dat bij Limburgse instanties doet. Wie zich naar ‘Brussel’ hoedt, overschrijdt een fatale grens. Die van de provincie. Van ons kent ons. En van ‘helpt elkander’: zoals geweten zijn Limburgs een sociaal, gezellig volk.

Marc Rubens gaf daarmee het onuitgesproken, maar zo duidelijk te begrijpen signaal: hier geen klokkenluiders. Elke klokkenluider-in-spé was vooraf gewaarschuwd: hij of zij kan minstens gerechtelijke vervolging riskeren.

Zou het eventueel kunnen dat ‘de Limburgse vier’ goede redenen hadden om niet naar procureur Rubens te stappen. Zeker, het gerecht opereert onafhankelijk, de scheiding der machten, weet u wel. Maar in Limburg lijken die machten soms met siroop aan elkaar te kleven. De Hasseltse burgemeester Hilde Claes (sp.a) had begrepen dat haar eerste afwijzende reactie op die klokkenluiders haar zelf geen goed had gedaan en maakte vorige week een ferme bocht – en dat was nodig: de dag voor het gesprek had ze de vier op het Hasseltse stadhuis ontvangen, na afloop werd zelfs gewaagd van een ‘goed gesprek’.

Maar meteen na de Panorama-reportage klonk het anders. Toen zaten ze op één luide, afkeurende lijn: Hilde Claes, de Hasseltse burgemeester; Hugo Lamon, de advocaat van de stad Hasselt, en, jazeker, procureur Rubens van datzelfde Hasselt.

U kent Marc Rubens niet goed, u hebt hem nog niet vaak gezien. Dan hebt u niet goed gekeken. Toen deze zomer Hilde Claes en partijgenoot en Pukkelpop-organisator Chokri Mahassine hun zo essentiële persconferentie hielden na de ramp op dat popfestival, viel het de aandachtige kijker op dat, rechts van de twee politici, nog iemand stond. Of beter: geen hele man, maar alleen een arm in bruine jas. Zo stonden ze in beeld: de burgemeester, de organisator, en de arm. Tot de camera per ongeluk wat uitzwenkte, en ineens bleek dat die arm toebehoorde aan een man met een witte wuivende haardos. Juist: procureur Marc Rubens.

Wat doet een procureur op een persconferentie van groot maatschappelijk belang, maar – laten we elkaar niets wijsmaken - ook met niet onaanzienlijke (partij)politieke importantie? Nog voor er één onderzoeksdaad was gesteld, had Marc Rubens al laten verstaan “dat dit niemands schuld was, maar een ongeluk.” Dat kan best zijn, en veel krantencommentatoren huldigden die stelling ook. Maar een procureur is geen commentator.

Natuurlijk is een procureur geen rechter, maar een ambtenaar van het ministerie van justitie, en dus is het een beetje heikel om in zijn geval van 'scheiding der machten' te spreken. Hij leidt 'maar' het Hasseltse parket.

Maar stel dat een ouder van één van die gestorven jongelui toch naar het gerecht had willen stappen, dus naar het Hasseltse parket, al was het maar omdat hij of zij worstelt met het vermoeden dat zijn kind niet was verongelukt door een spijtige nalatigheid - maar hoe dan ook een nalatigheid? Dan wist hij vooraf: dit wordt geen objectief onderzoek.

Waren daarom de klokkenluiders niet zeer wijs en verstandig toen zij naar het Comité P stapten, en niet naar Marc Rubens: omdat zij natuurlijk goed op de hoogte zijn van de hand-in-hand-politiek in hun provincie, en dat de arm der wet van tijd tot tijd duchtig mee schudt?

Blog Knack, 11-10-2011 (Walter Pauli)