
10th October 2011, 18:48
|
Registered User
|
|
Geregistreerd op: Sep 2010
Locatie: Zoersel
Posts: 396
|
|
"Geëlektrocuteerd om me van homofilie te genezen"
Ik moet eerlijk toegeven dat ik vol walging en haat tegenover die ouders zit om zoiets te doen met hun eigen kind! Homoseksualiteit blijft nog steeds een probleem vandaag de dag waar veel mensen het moeilijk bij hebben, dat is eenmaal zo. Maar zelfs een excuus van ziekte van de vorige generatie vind ik gewoonweg belachelijk om te gebruiken om op die manier je kind te martelen! Je eigen vlees en bloed!
Ik begrijp dat ouders het best moeilijk hebben om hun eigen kind te aanvaarden als homo, maar die ouders moeten ook begrijpen dat het niet makkelijk is voor het kind zelf. In dit geval voelde de jongen zich er absoluut niet goed of normaal bij, hij moet dit eerst verwerken. En als zijn ouders hem al niet aanvaarden, hoe kunnen anderen dat dan doen? Hoe kan zij zichzelf aanvaarden en met zichzelf leven als zijn familie dat niet kan?
De vorige generaties geloofden natuurlijk wel dat homoseksualiteit een ziekte is, maar reageren door marteling of zeggen dat hij de enige overgeblevene is terwijl de overheid alle andere homo's heeft uitgemoord ... Dat gaat me echt een brug te ver! Er zijn natuurlijk vandaag de dag heel wat grenzen overschreden, al zeg ik het zelf. Sommigen gaan gewoon veel te ver en dat brengt natuurlijk zo'n situaties met zich mee. Maar is het dan zo moeilijk om gewoon deze mensen hun eigen leven te laten leiden? Zij die wel moeite doen om binnen die grenzen te blijven en toch zichzelf niet verloochenen. Moeten wij hen geen kans geven?
Die jongen heeft natuurlijk een trauma voor de rest van zijn leven, wat ik erg jammer en verschrikkelijk vinden! Ik hoop eigenlijk dat die ouders doodgaan van de schaamte voor wat ze hun eigen zoon hebben aangedaan! Ik verschiet er zelfs van dat die jongen het heeft overleefd, om nog maar te zwijgen over zelfmoordneigingen! Respect voor die jongen dat hij dit allemaal heeft doorgemaakt en nu met zijn verhaal naar buiten komt! Daarbij leg ik ook meteen de link met het onderwijs: we moeten als leraar leerlingen aanvaarden zoals ze zijn, zo krijg je ook aanvaarding terug en ontstaat er een vorm van wederzijds respect!
|