Toen ik het artikel las, voelde ik eigenlijk enige afkeer opkomen in mezelf. Niet omwille van racisme, maar eerder omwille van het principe. Een Turkse vrouw die in België woont, moet evenveel kansen krijgen als de rest. Dat is normaal, daar streef ik ook voor. Maar enerzijds moet ZIJ zich wel aanpassen aan het land en dus al beginnen met Vlaams te spreken. Anderzijds is het ook de taak van de school om verantwoord onderwijs te bieden aan hun leerlingen. En op deze manier gaat en kan dat nooit lukken. Een Turkse lerares is niets mis mee, maar wel het feit dat zij geen Vlaams spreekt. Dat is heel slecht voor de leerlingen, waar zeker klachten van gaan komen (om nog maar te zwijgen over kwade ouders), maar dit is ook heel slecht voor het niveau en het imago van de school. Zij hebben het goed voor door de vrouw een kans te geven, maar toch betekent dit absoluut geen vooruitgang. Moet je dan eigenlijk 'je goede hart tonen' door daarvoor achteruit te gaan? Dat is geen makkelijke vraag met een pasklaar antwoord, want je moet beide kanten van het verhaal afwegen. Ik vind het in elk geval niet echt kunnen, ondanks de boodschap die de school misschien wil uitzenden naar de buitenwereld. Maar dit is natuurlijk MIJN mening! Ik vraag niet deze mening over te nemen, maar ik vraag (indien mogelijk) mij te overtuigen van het tegendeel ...