Ik denk dat we allereerst moeten nakijken wat de oorzaak is van deze stijging. Gaat het hier om stijging van het aantal jongeren dat hulp nodig heeft, of om een stijging van jongeren die hulp krijgen/waarvoor hulp wordt gezocht?
In het artikel staat dat het vooral te wijten is aan het stijgend aantal thuisbegeleidingen en pleegzorgplaatsingen. Ik ben een voorstander van thuisbegeleidingen. Wanneer er samen met het gehele gezin een oplossing gezocht kan worden, leidt dit volgens mij naar een verbetering op lange termijn. Wanneer dit niet voldoende is, maakt pleegzorgplaatsingen dat de jongeren toch de kans krijgen om binnen een gezin op te groeien. Zelfs wanneer de thuissituatie niet de oorzaak is van de problematiek, kan dit wel oplossing zijn. Het lijkt me beter om een tijdje tot rust te komen binnen een pleeggezin dan dat je tussen een groep lotgenoten terechtkomt binnen de psychiatrie of een andere instelling. Dit kan voor veel mensen wel een oplossing zijn maar vaak beïnvloeden de jongeren elkaar daar in de negatieve zin van het woord. Uiteraard is iedere persoon anders en is er niet één goede oplossing voor al de zogezegde "probleemjongeren".

Van het cijfer schrik ik zeker niet. Ik vind het wel jammer dat er zoveel jongeren in zulke situaties terechtkomen. We kunnen hier een eindeloze discussie voeren over hoe onze maatschappij hier de oorzaak van is. Maar ik ben van mening dat alles zijn voor- en nadelen heeft. Al denk ik wel dat de vrijheid en de "ieder voor zich"-mentaliteit hier wel zijn aandeel in heeft.
Voor mij is vooral van belang dat iedere persoon kansen krijgt. Dat iedereen hulp aangeboden wordt. Het zijn dan ook de wachtlijsten die voor mij persoonlijk het verontrustendste zijn.