In eerste instantie is het volgens mij nog altijd de patiënt zelf die beslist of hij alle mogelijke behandelingen wil ondergaan. Een ziekenhuis is niet veel meer dan een bedrijf, waar werknemers groene of witte schorten dragen en waar de klant behandelingen ondergaat, waarvoor soms zwaar in de geldbeugel moet getast worden. Laten we eerlijk zijn. Ons sociaal stelsel mag dan al goed uitgedokterd zijn (om met de woordkeuze even in de medische wereld te blijven), maar medicatie en behandelingen kosten de patiënt nog al te dikwijls handenvol geld. Stervende mensen worden graag nog wat aan het lijntje gehouden. Er wordt nog bloed afgenomen, ze ondergaan nog testen (dikwijls nog pijnlijk ook), ze worden een object. Als ze al durven te protesteren worden ze nog wat betutteld. Je kan dan nog moeilijk spreken over menswaardigheid. Uiteraard bevestigen ook hier uitzonderingen de regel. In ieder geval denk ik dat de patiënt zelf nog altijd het laatste woord heeft.

Om een voorbeeld te geven: mijn grootmoeder woonde op 90-jarige leeftijd nog altijd in haar eigen appartement. Ze had praktisch voor niets hulp nodig tot plots haar hart niet goed meer mee wou. Een pacemaker redde haar leven. Na de operatie heeft ze nog 3 jaar écht genoten van het leven. Zij volgde alles en iedereen nog op de voet, verzorgde zich nog tot in de puntjes, was elke dag nog piekfijn uitgedost en ging nog wekelijks naar de kapper waar ze over alles kon meepraten. Ik wil maar zeggen: het is niet omdat je oud bent in jaren, dat je geest daarom al op rust is.
Toen ze, na een paar valpartijen, in het rusthuis kwam, gingen we meerdere keren per week op bezoek. Het viel mij op dat er mensen zaten die een pak jonger waren en die hun levensmoed verloren hadden. Er was een dame die sprak: "Mij mogen ze komen halen". Ze zou het niet erg vinden om ter plekke te sterven.

Ik denk dus dat we ieders wil moeten respecteren. Een derde heeft hier niets in de pap te brokken.