Ik wil met blote benen fietsen


Het was slechts één zinnetje in een column gisteren in deze krant, maar het bleef aan me knagen. Omdat ze niet met blote benen door Molenbeek wil fietsen, draagt m'n gewezen collega Eva altijd een jeans als ze op weg is naar haar werk, desnoods ónder de jurk waar de afspraken van die dag om vragen.
Ik lees het bij mijn ochtendkoffie, en 's middags ben ik het beeld nog steeds niet kwijt. Hoogopgeleide, vrijgevochten, mooie Eva hult zich in islamitische dracht om naar haar werk te fietsen?

Ik bel haar. Het is niet de enige voorzorgsmaatregel die ze treft, zegt ze: ook bindt ze haar haren bij elkaar als ze door Molenbeek fietst. Mooie, rooie, golvende haren heeft Eva, en die gaan in Molenbeek in een knotje opdat ze niet de foute soort aandacht zouden trekken.

Ze weet niet of het met de godsdienst heeft te maken, zegt ze, het kan evengoed gewoon machismo zijn waar ze zich tegen wapent. Maar wel dit: fietst ze van bij haar thuis de andere kant van de stad op, richting Jette, dan bedekt ze zich niet. Dan zijn haar haren los, en haar benen bloot.

Zoals Eva fiets ook ik van en naar het werk. Aan de andere kant van Brussel doe ik dat, het hele jaar door, steevast functioneel gekleed volgens de vereisten van het seizoen. Bij vriesweer muts en handschoenen, bij regen een poncho, als de zon schijnt de benen bloot.

Alleen in die laatste uitdossing ben ik ooit tegen een fluim opgereden van een donkere man die ik op het fietspad kruiste en die kennelijk niet van mijn uiterlijk was geporteerd. De schok zindert vandaag nog na, meer nog vanwege de rabiate afwijzing van alles wat ik tot die dag als vanzelfsprekend en waardevrij had beschouwd – mijn kleren – dan wegens de fysieke agressie zelf.

Voor u me van xenofobie verdenkt: het bezwaart me niet dat mensen een godsdienst aanhangen die niet de mijne is, noch dat ze zich schikken naar de vestimentaire vereisten daarvan. Alleen ben ik geen moslima, maar een feministe. Ik wens bijgevolg verschoond te blijven van aansporingen om me volgens andermans normen te kleden. Ik weiger me te laten inpakken door mensen die me mijn vrijheid als vrouw misgunnen.

Ik wil met blote benen fietsen. Wanneer ik wil, met wie ik wil, waar ik wil. Ook in Molenbeek. Als dat een deel van de ingezetenen aldaar bezwaart, dan spijt me dat oprecht, maar dat is dan de prijs die zij voor hun deelname aan een vrije, pluriforme samenleving horen te betalen. Zou iemand hun dat diets kunnen maken? Mijnheer Moureaux misschien?

In het andere geval roep ik bij deze op tot een slettenkoers door Molenbeek. De benen bloot, de haren wapperend in de wind. Eva mag voorop.

DS Online, 22-06-2011 (Hilde Van den Eynde)