actualiteitsforums - Enkele post bekijken

Geen zielig Vlaanderen

Sinds de N-VA weer op eigen benen loopt, na de scheuring in het kartel in 2008, is ze een permanente evenwichtsoefening. De formidabel gegroeide aantrekkingskracht van Bart De Wever verdoezelt dat probleem, maar daarmee is het niet weg. Bij de jongste verkiezingen, straks een jaar geleden, is de aanhang ongelooflijk aangezwollen, maar daardoor ook van samenstelling veranderd. De traditionele vleugel blijvend doen samenhangen met de nieuwkomers - de zuidflank en de noordflank in partij-jargon - is geen evidentie.

Het is logisch dat die cruciale strategische kwestie door de partijtop met uiterste omzichtigheid wordt bewaakt. Ze is de basis van voortgezet electoraal succes. Een Jan Jambon, Geert Bourgeois, Ben Weyts of Siegfried Bracke mogen al eens uitschuiven, maar doorgaans wordt het gelid gesloten gehouden en de power van De Wever vormt het beste cement.

Daarom is het zo ontstellend dat de partijtop achteloos toeziet terwijl een niet-gemandateerde neo-politicus als de advocaat Vic Van Aelst het partijdiscours zomaar mag kapen. Het is niet omdat het in de buik van de partij de gewoonte is om des ochtends een luie Waal tussen de boterham te leggen, dat het slim is om dat door een ongeleid projectiel te pas en te onpas te laten rondbazuinen. Dat is geen rationeel communicatiebeleid. Dat is roekeloosheid die grenst aan de politieke waanzin.

De discussie gaat helemaal niet over de vraag of er ergens een grond van waarheid schuilt in de bedenksels van Van Aelst, zoals De Wever gisteren herhaalde. Vanzelfsprekend hebben sommige Franstaligen een tergend respect voor onze taal, zijn er scheeftrekkingen in de sociale zekerheid en behoeft ons bestuursmodel een betere toewijzing van verantwoordelijkheid.

Daarom is een grondige herziening van de staatsstructuur nodig en kan de minderheid in het land niet alles blokkeren, ook al mag de meerderheid haar wil niet opleggen. Dat er in dat spanningsveld al eens een onvertogen woord valt, dat hoort bij het normale spel.

Maar de echte vraag is vanuit welk idee over Vlaanderen die noodzakelijke veranderingen er moeten komen. Als dat een Vlaanderen is dat slechts leeft van het kleineren en beschimpen van de andere, dan is dat ronduit zielig. Een Vlaanderen dat slechts in de achteruitkijkspiegel kijkt en zijn grote gelijk bejammert, is geen goed doel.

Er is een veel beter en toekomstgerichter Vlaanderen mogelijk dan dat van Van Aelst. Gedachteloos achter deze rattenvanger aanlopen is voor de N-VA een politiekstrategische stommiteit. De zinloze competitie 'Wie is de strafste Vlaming' moet ophouden als die toch maar kan worden gewonnen door degene die de platste beledigingen voor politieke tegenstanders uitbraakt.

DS, 01-06-2011 (Bart Sturtewagen)