Ik was eerlijk gezegd lichtjes verbaasd toen ik dit gisterenavond in het journaal hoorde. Hoe kom je als onthaalmoeder erbij om een kind dat voortdurend weent iets te geven tegen depressie? Dan moet je toch zelf niet goed wijs zijn. De vrouw leed vroeger blijkbaar al aan een depressie omdat ze geen kinderen kon krijgen. Dit is natuurlijk wel een van de ergste zaken die je als moeder kan meemaken. Maar dan nog is een baby niet depressief dat die zo gaat huilen. Daar is overduidelijk wel een reden voor. Misschien wat meer aandacht geven aan de baby zou meer resultaten opleveren dan hem pillen geven. Voor hetzelfde geld had de baby iets gekregen of was die in het slechtste geval gestorven aan die medicatie. Hoe zou je dan nog met jezelf kunnen leven?
Natuurlijk zijn andere ouders ook zwaar geschokt, dit is nogal logisch!
Mijn ouders reageerde onmiddellijk dat er tegenwoordig heel wat van die vreemde verhalen van onthaalmoeders naar boven komen. Maar ze reageerden ook dat Kind & Gezin de laatste tijd ook vaak in de media in opspraak komt. Daar moet ik hen gelijk in geven, en dat is toch teken dat zij hun job en functie serieus nemen!
Als toekomstig leraar is het ook van belang dat je dieper gaat onderzoeken wat er scheelt met bepaalde leerlingen, je geeft toch ook niet gewoon een pilletje tegen depressiviteit? Anders zou onze job er rooskleurig uitzien! Jongeren zouden altijd gelukkig zijn, leraren hadden geen last en apothekers verdienen miljoenen aan het onderwijs!