BRUSSEL - Het gemiddelde aantal kandidaten per vacature is in Vlaanderen gedaald tot vijf. Voor hooggeschoolde beroepen zijn er amper drie kandidaten per jobaanbieding.

De conjunctuurcrisis is nog maar net voorbij, maar de schaarste aan kandidaten op de Vlaamse arbeidsmarkt is weer volop voelbaar, net als in de periode 2007-2008. Dat blijkt uit berekeningen door Wim Herremans, vorser bij het Steunpunt Werk en Sociale Economie, uit Leuven.

‘De werkgevers zoeken nu vooral kandidaten met relevante werkervaring die onmiddellijk inzetbaar zijn', zegt Herremans. ‘Maar veel jongeren beschikken niet over de gevraagde kwalificaties. Bepaalde studierichtingen leveren bovendien te weinig schoolverlaters af om in een steeds langere lijst van beroepen aan de arbeidsvraag te voldoen.'

Dat leidt tot een erg lage spanningsratio tussen het jobaanbod en het aanbod aan (geschikte) kandidaten. Een lage spanningsratio betekent dat er een krapte heerst op de arbeidsmarkt.

In 2008 waren er gemiddeld 3,7 niet-werkende werkzoekenden per openstaande vacature. Nooit eerder waren er dat zo weinig. Door de crisis nam het aantal potentiële kandidaten wel toe tot 5,6 maar sinds vorig jaar is er weer een daling ingezet. Nu zijn er gemiddeld 5kandidaten per vacature. Ter vergelijking, in 2003 waren er nog 9kandidaten per job (zie grafiek).

Voor hogergeschoolde profielen is de toestand vandaag nog acuter, met minder dan 3werkzoekenden per jobaanbieding. In 2008 waren er dat nog minder: 2per vacature.

Hierdoor wordt de lijst van knelpuntberoepen –waarbij vacatures erg moeizaam of zelfs helemaal niet ingevuld geraken– steeds langer.

Knelpuntvacatures staan minimaal drie maanden open of worden bij gebrek aan belangstelling zelfs geannuleerd. Volgens Wim Heremans voldoet een vijfde van alle vacatures aan deze omschrijving.

Voor sommige beroepen is de toestand dramatisch. Het hoogste aantal knelpuntvacatures komt voor bij de ingenieurs. Liefst 45,5 procent van het totale aantal vacatures voor ingenieurs is bij de knelpunten ondergebracht; een gevolg van de geringe uitstroom van ingenieurs uit het onderwijs.

Naast de ingenieurs bestaat de topdrie uit ‘vertegenwoordigers' en ‘elektriciens'.

Bij de vertegenwoordigers spelen de ongunstige arbeidsomstandigheden een belangrijke rol: onregelmatige werktijden, verre verplaatsingen en een onzekere bezoldiging. Maar ook informatici, metaalbewerkers en schoonmakers behoren tot de top van de Vlaamse knelpuntberoepen.

Bron: www.standaard.be
-> link: http://www.standaard.be/artikel/det...ikelid=2F385HD0

Mijn mening:
Ik ben toch wel verrast door deze cijfers omdat ik heel veel mensen ken die opzoek zijn naar een job en geen plaats vinden om te kunnen beginnen. Uit de cijfers blijkt dat de opleiding tot ingenieur niet gemakkelijk is want ze vinden heel moeilijk mensen voor deze job. Ik vind dat de verschillende Universiteiten dan ook eens samen moeten gaan zitten en de moeilijkheidsgraad van hun opleiding moeten bekijken. De economie moet blijven draaien en als we vandaag al deze openstaande vacatures niet kunnen invullen komt onze economie in de problemen. Ik begrijp wel dat de vertegenwoordigers in de top drie staan want deze mensen worden meestal grotendeels afgerekend op wat ze presteren als verkoper (hoeveel ze verkopen). Wij krijgen thuis als zelfstandige regelmatig een vertegenwoordiger van voedsel voor de dieren op bezoek en deze man zegt eerlijk dat hij afgerekend wordt op wat hij in een heel week verkocht heeft. Dit is volgens hem ook niet goed voor de sfeer tussen de vertegenwoordigers onderling want sommige proberen klanten af te pakken ook al is de regio waarin ze zich bevinden niet van hun. De harde wereld van de vertegenwoordigers mag zeker niet onderschat worden, maar de meeste mensen staan hierbij nooit stil enkel de mensen die de job uitoefenen en dat is een spijtige zaak! We moeten toch ook eens gaan nadenken over de manier waarop we een job aanbieden aan de mensen, kunnen we hier nog in verbeteren, op welke manier?
Suggesties zijn altijd welkom!