Toen ik dit artikel begon te lezen, moest ik meteen denken aan mijn moeder en dacht ik: "Wat heeft die lerares bezield..." Toen mijn moeder nog naar de lagere school ging - wat dus wel een tijdje geleden is - hebben ze haar linkerhand met haar springtouw aan de stoel vastgemaakt, omdat zij met rechts moest leren schrijven. Ik kan je vertellen dat zij daar nog steeds 'niet goed' van is en dat het lang duurde voordat mijn zus en ik een springtouw kregen.
Ik spreek natuurlijk over zo'n 30 à 40 jaar geleden en dat was een heel andere onderwijssituatie dan vandaag de dag.
Ik begreep dus eerst de reactie van de moeder, want een kind vastplakken of vastbinden aan een stoel, dat doe je niet.
Toch is het belangrijk dat we het hele verhaal in zijn context plaatsen en dan komen er enkele 'details' aan het licht die een hele andere wending geven aan deze historie.
Ik zou zelf als lerares nooit een kind vastplakken aan zijn stoel, maar ik kan begrijpen dat de lerares in deze situatie het toch als een oplossing zag en er wordt gezegd dat de leerling in kwestie er zelf nog mee kon lachen.
Als moeder zou ik misschien ook eerst wat 'overbezorgd' reageren en niet begrijpen wat die lerares bezield heeft, maar als je dan het hele verhaal hoort, moet je de situatie wel relativeren.
Ik vind niet dat de lerares een zware fout heeft gemaakt, maar toch zou ze het beter geen tweede keer 'wagen'. Een kind aan de stoel vastmaken of hen met hun blote handen wc-papier uit de wc halen vormen niet echt een oplossing. Er bestaan betere oplossingen om de leerlingen te leren wat kan en zeker wat niet kan.