Ik ben het eens met Vince, Kaat en Niel. Mijn eerste reactie bij het lezen van de titel was wel: 'Dit kan toch niet?' maar na het artikel doorgelezen te hebben en de situatie in de context geplaatst te hebben kan je het 'voorval' relativeren.

Ik begrijp ook niet dat, als je kind thuiskomt met verhalen van 'ik werd aan mijn stoel vastgeplakt', je er niet over doorvraagt?! Heeft zij als moeder dan niet gevraagd of haar zoon het erg vond, of hij erdoor gekwetst was, etc.?
Het lijkt me dat ze na het horen van dit verhaal gewoon is dichtgeslagen en de 'oogkleppen' heeft opgezet; ze dacht niet meer na over de context, hoe het is gebeurd, ze had enkel oog voor het feit dat haar zoon aan een stoel werd vastgeplakt. Deze vrouw zit zo vast in deze tunnelvisie dat ze de realiteit gewoon niet meer wil aanvaarden.

Aan de andere kant vind ik de andere situatie, die van het toilet papier, wel een beetje vergaand. Dit heeft volgens mij niets meer te maken met 'humor in de klas'.