Wat al aangehaald is in de reactie van Femke is de volledige waarheid. Vroeger stonden ouders achter de leraren omdat zij wel wisten waarover ze spraken. Op die manier werd een oplossing gezocht voor het kind om enige problemen te verhelpen. Vandaag de dag is het net het tegenovergestelde: ouders volgen hun kinderen. Nogal logisch zou je veronderstellen, toch niet! Leraren zien de leerlingen op een volledig andere manier dan ouders en in een volledig andere context. Dus persoonlijk vind ik dat je al leraar wel grotendeels weet waarover je spreekt. Geen enkele docent vindt het fijn om een kind 'zwart' te maken bij één van zijn of haar ouders. Maar soms is dat net omdat we zien dat er verandering en verbetering mogelijk is. Door ouders hierop attent te maken, kan dit enkel in het voordeel van de kinderen spelen. Natuurlijk moeten de kinderen wel meewillen en niet de ouders voor hun kar spannen. Want zo zijn die ouders bevooroordeeld en luisteren ze amper naar de docent. In plaats van samen een oplossing te zoeken voor het probleem, maken ze alles nog erger door er een advocaat op af te sturen. Als docent weet je op de duur niet meer wat je nog kan zeggen en vooral op welke manier je dit moet aanpakken. Dit vind ik zelf ook net te ver gaan. Docenten hebben een voorbeeldfunctie en zij helpen de studenten grotendeels te vormen, hun visie en mening zou ik als ouder ook belangrijk achten. Natuurlijk zijn er ook docenten die niet altijd volgens het boekje handelen en waarbij het best is dat de ouders ingrijpen. Dat weet ik uit eigen ervaring. Maar ouders moeten eigenlijk objectief de bel langs twee kanten horen luiden vooraleer zij stappen ondernemen die misschien helemaal niet gegrond zijn. Misschien een goede les voor een toekomstig docent en tevens ouder.