Volgens mij heeft de internationale gemeenschap de knoop eindelijk eens tijdig doorgehakt. Als ze nog weken hadden gepalaverd over een al dan niet ingrijpen, had Kadhaffi zijn slag al lang thuis gehaald. Misschien vraagt een snelle interventie wel een grotere dodentol op korte termijn. Maar als we de situatie vergelijken met Irak in 1990 na de nederlaag tegen de coalitie, zien we dat op langere termijn het gewone volk aan het kortste eind trekt. De Koerden en Sjieten kwamen toen ook in opstand tegen het Baath-regime. Net als Saddam zou Kadhaffi eerst de opstand breken met grof geweld tegen de eigen burgers. Daarna zouden sancties van de internationale gemeenschap het Libische volk nog meer verzwakken. De leiders van landen die sancties opgelegd krijgen, zorgen wel voor hun eigen hachje. Ik ben totaal geen voorstander van geweld of van buitenlandse inmenging, maar ik denk dat de democratiseringsprocessen in Egypte en Tunesië een grotere kans krijgen op slagen als ook het dictatoriaal regime van Libië -dat tussen beide landen in ligt- verdwijnt. Als de democratie ingang vindt in het Midden-Oosten en in Noord-Afrika, mogen we trots zijn dat het Westen deze revolutie gesteund hebben. Jarenlang heeft hebben we stilzwijgend toegelaten dat autoritaire regimes het volk onder de knoet hielden in het belang van de stabiliteit. Nu is het van belang om het volk in deze regio te blijven steunen en een donkere bladzijde in de geschiedenis om te draaien.