De Vakbondsstaat

De vakantie begint op het vliegveld. Maar niet in Zaventem. Onlangs liep ik er vast in een vakbondsactie. Actievoerders blokkeerden de treinen en de wegen, en vielen reizigers lastig die wilden inchecken. Syndicale activisten waren gehuld in rode en groene hemden en bliezen op fluitjes als kleuters. Een zielige vertoning. De politie stond erbij en keek ernaar. In België staan vakbonden boven de wet en boven het parlement. Onschuldige burgers hebben geen verweer tegen hun straatterreur.

Stel: een vrachtwagenchauffeur krijgt ruzie met de baas. Hij zet zijn vrachtwagen tijdens de spits dwars op de Brusselse ring ter hoogte van Vilvoorde. Binnen een uur staat alles vast. Zolang zal het niet duren. De politie arresteert de chauffeur. Hij wordt ontslagen en krijgt een fikse boete. Maar vakbonden doen zoiets ongestraft.

Een rechtsstaat kent geordende procedures. ACV en ABVV eisten dat de ontslagen syndicale afgevaardigde Maria Vindevoghel, die de veiligheidsregels op de luchthaven had geschonden, weer in dienst werd genomen. Ze klaagden ook over hygiëne op de werkvloer. Maria Vindevoghel kan naar de arbeidsrechter, en vakbonden kunnen naar de arbeidsinspectie. Die beoordelen de zaak. Maar nee. Syndicale figuren met kleine fluitjes voerden actie, stuurden het luchtverkeer in de war, en vielen reizigers lastig. Hoe is het toch mogelijk dat België zulke syndicale methoden uit de jaren dertig tolereert?

Vakbonden staan er boven de wet en de politiek. Ze hebben geen rechtspersoonlijkheid, waardoor de gedupeerde ze niet kan aanpakken met schadeclaims. Ze eisen wetten die voor anderen gelden, maar niet voor hen. Ze hekelen fiscale fraude. Maar in 2000 bleek het ACV 25 miljoen euro op een Luxemburgse rekening te hebben, en ontdook het de fiscus. Ineens was het stil. Vakbonden zijn ook verweven met partijen. Veel parlementsleden van SP.A en CD&V zijn geketend aan vakbonden, die hen in verkiezingstijd helpen met mensen en materiaal. In ruil verwachten ABVV en ACV loyaliteit. Er regeert een 'syndicaal politiek complex', waarin de vakbondselite eigen privileges behartigt achter een 'sociaal en solidair' masker.

De prijs is hoge werkloosheid. Wallonië is een ware vakbondsstaat. Enkele jaren geleden sloeg vakbondsleider Roberto D'Orazio de curator van een staalbedrijf tot bloedens toe in elkaar. De politie deed niets. Ook gijzelden vakbondsactivisten de directie van de atoomcentrale in Tihange. In Wallonië (werkloosheid: 20 procent) is dat de normaalste zaak van de wereld. Welke ondernemer durft er nog naartoe? Zelfs tien Marshallplannen helpen niet.

Vlaanderen heeft nog een kans, maar dan moet de vakbeweging worden onderworpen aan de wet met juridische rechtspersoonlijkheid, democratische controle en financiële transparantie. Het plan van de Vlaamse regering om Zaventem tot logistiek centrum uit te bouwen, heeft geen zin als de syndicale Sturmabteilung opnieuw reizigers lastig valt. De Leuvense hoogleraar arbeidsrecht Roger Blanpain heeft gelijk: 'vakbonden hebben veel macht maar geen verantwoordelijkheid'.

Het wordt steeds erger. In de textielsector stellen vakbonden idiote eisen. Ze zeggen dat de bedrijven toch weggaan en persen hen tot dan uit. De hoogwaardige sector wordt zo kapotgemaakt. Hoe syndicaler Vlaanderen, hoe meer werklozen.

In het Verenigd Koninkrijk was dat ook zo. Vakbonden hadden de Labourpartij in hun greep. Premier Tony Blair heeft zijn partij bevrijd uit die syndicale wurggreep. Hij voerde daarop een ondernemersvriendelijk beleid. Zie de resultaten: de hoogste economische groei van West-Europa en een lage werkloosheid van 4 procent. Daar kan Elio Di Rupo met zijn 35 procent werkloosheid in Bergen nog een puntje aan zuigen. Is Blair asociaal? Nee, hij is de beste premier die het Britse socialisme ooit heeft voortgebracht. Een voorbeeld voor de Belgen.


Derk Jan Eppink, Knack, 17-08-2005

__________________
"Never argue with an idiot, they'll just bring you
down to their level and beat you with experience." (c)TB