Het is nooit makkelijk om met kinderen/jongeren om te gaan die leven met een handicap. Er zijn speciale zorgen nodig en de jongeren in kwestie vragen enorm veel aandacht op van ouders, voogden, begeleiders, ... Maar op deze manier vind ik het absoluut schandalig. Brandon kan er zelf niets aan doen dat hij een handicap heeft, hij kan zijn eigen gedrag ook niet voorspellen! Hij wordt momenteel zoals al eerder gezegd vastgebonden aan zijn bed zoals een hond in een kooi wordt gestoken ... Misschien heeft iemand er ooit al eens bij stilgestaan dat dit wel eens zijn impulsieve en agressieve gedrag kan verklaren? Die jongen wil buitenlucht, zuurstof, de wereld en de natuur zien, ... Drie jaar vastgebonden leven is echt geen doen. Als ik zo moest leven, en ik heb nog een beetje zelfbesef, dan zou ik er alles om doen om zo snel mogelijk zelfmoord te plegen. Op zo een manier wil ik absoluut niet leven, en die jongen denkt hoogstwaarschijnlijk net hetzelfde. Maak het leven al niet moeilijker dan het is voor hem en probeer, in de mate van het mogelijke, toch die jongen een beetje te laten genieten van het leven, de wereld en de natuur. Dat wil toch iedereen? Het klinkt misschien grof, maar als je iemand drie jaar vastbindt zonder enige vorm van plezier, kan je beter iemand ineens vermoorden, vind ik. Hij heeft toch niets aan zijn leven op die manier. En voor begeleiders zal het waarschijnlijk ook niet fijn zijn! Jammer dat het zo allemaal moet gebeuren, en vooral jammer dat er nog nooit iemand is tegenin gegaan!