Naar mijn mening zijn er ondertussen genoeg boeken en testresultaten verschenen over opvoeding. Wanneer ouders nood hebben aan begeleiding, dan is het positief dat ze kunnen bijgestaan worden. Een kind opvoeden is niet gemakkelijk, maar om zomaar lukraak tips te volgen die men voorgeschoteld krijgt, daar heb ik mijn bedenkingen bij. Bijvoorbeeld: wanneer een kind iets wil tonen, moet je het werk, waar je mee bezig was, laten staan en al je aandacht schenken aan het kind. Is dit in praktijk altijd haalbaar en is dat wel nodig? Wat is er mis wanneer je zou zeggen: "Ik ben nu nog eventjes bezig, maar binnen ... minuten ben ik klaar en kan ik komen kijken". Een kind moet leren dat aan zijn verwachtingen niet altijd onmiddellijk kan voldaan worden. Volgens mij is het belangrijker om - als ouder en als opvoeder - consequent te zijn. Wanneer je zegt dat je iets zal doen, doe het dan. Is het nodig om te belonen of te sanctioneren, doe dat dan ook. Soms zijn volwassenen zwak en laten zich inpalmen of ze hebben het te druk om uitleg te geven en grenzen af te bakenen.

Er zullen uiteraard altijd verschillende meningen blijven bestaan over opvoeding. Vroeger kende men de autoritaire opvoeding. Wat de volwassenen vroegen, werd gedaan. Er werd meer gestraft dan goed was voor de kinderen. Eén boze blik van een ouder deed je ineenkrimpen. Zo'n 60 jaar geleden waren lijfstraffen schering en inslag. Op school sloeg men op je handen, zelfs wanneer je met de linkerhand schreef (want je moést met de rechterhand schrijven), wanneer je gestraft werd moest je met blote knieën in houten klompen zitten, enz. Respect en discipline waren de twee peilers van opvoeden. Tegenspreken werd niet geduld.
Niemand wil terug naar die tijd en het is maar goed dat opvoeders hebben ingezien dat je ook kan opvoeden zonder angst in te boezemen.

Anderzijds hebben kinderen en jongeren nood aan regels en een leidende hand (naar mijn bescheiden mening zelfs nu meer dan ooit). Wanneer het uit de hand loopt, zijn mensen geneigd om de ouders de schuld te geven, maar opvoeden gebeurt niet alleen thuis. Onlangs had ik hierover een gesprek met een bevriend psycholoog, die zei dat het gedrag van een kind niet alleen het resultaat is van de opvoeding door de ouders. Hij stelde het hele proces voor als een grote taart en verdeelde die in grote en kleine delen. Een klein stukje stelde de opvoeding door de ouders voor. Hij verduidelijkte dat er enorm veel externe factoren zijn die mee een rol spelen in de opvoeding en het gedrag, zoals o.a. de school, de familie, de vriendenkring, enz.

Dit wil natuurlijk niet zeggen dat we alles maar aan het toeval moeten overlaten. Ik denk dat we als (toekomstige) leerkrachten zeker ons steentje kunnen bijdragen door niet alleen kennis over te dragen maar ook oog te hebben voor het opvoedende karakter van onze job.