actualiteitsforums - Enkele post bekijken

Onder Armstrong is de Tour Amerikaanse B-film geworden

De aanvallen kwamen er, maar Lance Armstrong bleef ook in de Pyreneeën de stoïcijnse heerser van de Tour. De bewondering voor de Amerikaan wedijvert met de hang naar de dramatiek die de ronde groot maakte.

De kracht van de Tour was het karakter van het feuilleton. Elke dag werd een nieuw verhaal toegevoegd over de heroïsche strijd tussen de kampioenen van hun tijd, die het noodlot tartten, grote triomfen vierden en soms een dramatische ondergang beleefden. Elke Tour was, bijna een eeuw lang, een verhaal met onverwachte wendingen, dat tegemoet kwam aan de behoefte van de mens aan verbeelding. Want elke held moest op enig moment zijn kwetsbaarheid blootgeven.

De essentie van de Tour is ondergraven door Lance Armstrong. Onder zijn heerschappij is de beproeving van drie weken, in de kou, regen of hitte, met zijn monsterlijke bergen en gapende ravijnen, verworden tot een Amerikaanse B-film. Al na de eerste taferelen is wel duidelijk dat het clichématige scenario uitmondt in een happy end. Welke obstakels er ook te overwinnen zijn.

Voorspelbaarheid speelde de Tour wel vaker parten. Onder de machinale Miguel Indurain werd de hang naar sensatie maar zelden bevredigd. Maar hij ging na vijf zeges uiteindelijk eervol ten onder. Merckx stierf in de jaren zeventig in schoonheid in de Alpen. En zelfs de betonnen Hinault had al veel momenten van tegenslag gehad toen hij in 1986 werd verslagen door een nieuwe held.

Vóór deze Tour werden alle ingrediënten voor de aanstaande nederlaag van Armstrong gretig op een rijtje gezet. Hij had een nieuw record gevestigd, wilde de Tour niet meer rijden, kwam uiteindelijk tegemoet aan de wens van zijn sponsor, maar had zich in de winter veel minder maniakaal gedragen. Zonder veel wedstrijdritme, voor het eerst zonder zege, reisde hij af naar Frankrijk.

Al op de eerste dag dreef hij met iedereen de spot. Twee weken hield het zoeken naar scheuren in het pantser aan. Zijn ploeg zou te zwak zijn, werd na de Vogezen gedacht. In de Alpen volgde het antwoord. De tegenstand van een klimmer als Rasmussen zou hem in de Pyreneeën op kunnen breken. De verwachte hitte in het gebergte aan de Spaanse grens zou zijn immuniteit kunnen aantasten.

De wens was de vader van de gedachte. In de Pyreneeën had Armstrong zijn ploeg niet eens nodig om de oppositie van zich af te slaan. Zaterdag, op de Port de Pailhères, moest hij heel even lossen bij een aanval van Ullrich. Armstrong hervond snel zijn ritme en reed de Duitser in de finale nog uit het wiel. De opwinding had hooguit een minuut geduurd. Daarna was alles weer zoals het al zes jaar was.

Zijn dappere tegenstanders gingen zich gedragen als verliezers. Ze richtten zich eerder op elkaar dan op de man in het geel. Ivan Basso hield zaterdag na een onderonsje met Armstrong het tempo strak op de Pailhères, om nieuwe uitvallen te voorkomen.

Gisteren reden ze gebroederlijk Ullrich op achterstand. De Italiaan, wiens aan kanker overleden moeder deze winter nog aan een goede kliniek werd geholpen door Armstrong, wilde een tweede plaats in Parijs veiligstellen.

De bewondering voor de stabiele superioriteit van Armstrong wedijvert met de behoefte aan heroïek en dramatiek in de Tour. Het klassement is een bijzaak geworden. Vergeet het, voor de rest van de week. Zet een klapstoel neer en zwaai naar het bonte circus dat langs trekt. Kijk naar de etappes, waarin helden voor een dag de mooiste momenten van hun sportieve leven beleven, zoals de geëmotioneerde Georg Totschnig en gisteren George Hincapie. Beiden vielen achter het podium Armstrong in de armen. Met grote dank voor zo’n mooi cadeau.

Trouw, 18-07-2005