Persoonlijk vind ik IVM (net als IVF) een moeilijke ethische kwestie. Het valt immers niet te ontkennen dat het zijn voor- en nadelen heeft. Langs de ene kant is het erg positief hoe de wetenschap zich ontwikkelt, er steeds betere alternatieven komen en mensen daardoor meer en meer kansen krijgen. Ik heb zelf immers kennissen die lang naar een kind verlangd hebben en waarvan iedereen wist dat ze van nature geweldige ouders zouden vormen, maar die niet natuurlijk zwanger konden worden. Het is zo mooi om hun wens in vervulling te zien gaan en hen liefdevol hun kind in de armen te zien sluiten. Het is moeilijk om als buitenstaander te beslissen of iemand al dan niet de kans moet krijgen om zwanger te worden en een kind te krijgen. Langs de andere kant is zwanger worden in dit geval wel echt pure wetenschap. Wat hier gedaan wordt, is eigenlijk een manipulatie van de natuur en bijgevolg is het niet verwonderlijk dat daaraan risico’s verbonden zijn. Persoonlijk zou ik het toch niet eenvoudig vinden op deze manier een kind te krijgen, aangezien er toch meer gevaren om de hoek schuilen betreffend de gezondheid van moeder en kind dan bij een natuurlijke zwangerschap. Het blijft voor mij ook een ethisch vraagstuk in hoeverre wij het heft in eigen handen mogen nemen en het leven en de natuur mogen “scheppen”.
Samengevat komt het erop neer dat je als buitenstaander een heel andere en veel “nuchterdere” kijk op IVM hebt, dan wanneer het je enige mogelijkheid is om zwanger te raken.
Ik ben het er wel mee eens dat we niet meteen het argument moeten aannemen dat dit de wereldbevolking doet stijgen. In mijn ogen is het namelijk “erger” dat ik mensen ken die vijf kinderen hebben waar ze naar mijn gevoel niet echt naar om kijken, dan dat ik een koppel ken dat één “onnatuurlijk” verwekt kindje heeft en dit met alle liefde probeert op te voeden.