"Omdat ik niet uit Europa kom, maar er wel al 35 jaar woon, zie ik hoe belangrijk Europa voor de wereld is. Maar het is ook ontredderd. Ik zou graag willen dat Europa slaagt. Dat het een model vindt om met diversiteit om te gaan dat voor de rest van de wereld als voorbeeld kan dienen. Als één beschaving een nieuw model kan ontwikkelen, is het Europa. Maar als zelfs Europa die cruciale kwesties niet kan oplossen, staat de wereld er niet goed voor."

Anders gezegd: als de godsdienst er in de komende decennia niet in slaagt om op een ‘volwassen’ manier om te gaan met het probleem van ‘de ene God en de vele godsdiensten’ in een ‘glocal society’, dan valt te vrezen dat haar geloofwaardigheid én dus haar toekomst verder zullen verdampen en misschien wel helemaal de mist - van het alleenzaligmakende verleden - in zullen gaan ...

De postmoderne mens wilt van alles een beetje, en steeds meer. Er moet naar een overkoepelend model gezocht worden dat voldoet aan de noden van deze postmoderne mens. Wanneer dit niet het geval is, dan zal de tegenstrijdigheid steeds blijven bestaan (vb. Oost <=> West). We moeten hier wel samen aan werken!

Er is maar één oplossing: zij rijker. Ik vrees dat dat hetzelfde betekent als: wij armer. Want dat de globalisering iedereen rijker zou maken, is een even groot boerenbedrog als de vanouds bekende kreet: ‘Geen gezeik, iedereen rijk’, alleen is de nieuwe verlakkerij lang niet zo leuk als de oude. ”

"Zij rijk, wij armer" heeft niet enkel te maken met geld. Wij moeten onze ideeën, of misschien beter gezegd vooroordelen?, deels aanpassen. Europa is een zeer vooruistrefende beschaving. Wetenschap, techniek, ... alles evolueert razendsnel. (Niet alleen klimaat en milieu, ook offshorebedrijven en importbeperkingen, terrorisme(-) en maffia(bestrijding), migratiestromen, idyllische vakantiebestem-mingen en de Patriot Act, alle drukken ze ons met de neus op het (vrij recente) fenomeen van de globalisering.) De mens van vandaag heeft de kans gekregen om te denken buiten het kader van grenzen die zijn opgelegd (investituurstrijd). We zijn niet bang om onze mening te laten gelden. Maar leer andere culturen appreciëren, probeer de ander te begrijpen, laat grenzen van een land geen echte grenzen zijn. Wanneer we niet werken aan de onderbouw (het structurele), dan kan de bovenbouw (het denken) nooit worden veranderd of aangepast! We moeten stoppen met de egoïst uit te hangen.

De notie van ‘transgenerationele solidariteit’ maakt duidelijk dat de problematiek van rechtvaardigheid de grenzen in de tijd danig op de proef stelt.

Anamnetische solidariteit: zijn grootvader richtte een universeel schooltje op. Dit project hield echter niet lang stand. Toch deelt zijn kleinzoon zijn ambitie, en hij wilt deze verderzetten voor de toekomstige generaties. Hij ziet bijvoorbeeld het verschil tussen Oost en West. Voor hem is het moeilijk om te aanvaarden dat mensen met goede bedoelingen de kans niet krijgen om iets goeds te doen.

proleptische solidariteit: wanneer wij er niets aan doen, dan zal het probleem zodanig escaleren dat er voor de toekomstige generaties geen enkele oplossing meer mogelijk zal zijn. Daarom is dit overkoepelend model, dat als voorbeeld voor de hele wereld kan dienen, zo belangrijk. We kunnen bij wijze van spreken nu al de gevolgen voelen die zich in de toekomst zullen manifesteren. De vorige generaties hebben ook hun best gedaan om van deze wereld een leefbare plaats te maken voor iedereen. Het enige wat wij doen, is steeds meer consumeren (ecologische voetafdruk) en het eigenlijk doel uit het oog verliezen. Ik vind dat we echt ons best moeten doen om de wereld op zo veel mogelijk vlakken in balans te houden/krijgen.